Πολιτικά: 
Συναισθήματα... 
:: Ο αερας τελειωνει... :: {Μεμα Σταθοπουλου, 21/10/2007}
Ο αέρας τελειώνει...
κι αλήθεια... έχω μόνο μία ώρα για να σου πω όσα νιώθω.
Ξέρεις... δεν είναι ότι φοβάμαι την αλήθεια. Όχι. Είναι ότι η αλήθεια πονάει. Πόσο μάλλον όταν είναι πραγματική αλήθεια. Κι όχι υποτιθέμενη για να φανώ τάχα ερεθισμένη από τις σκέψεις μου. Γιατί αλήθεια με πονάνε. Νιώθω κάτι να με καίει και ταυτόχρονα να με εξοργίζει.
Ο αέρας τελειώνει...
κι αλήθεια... έχω μόνο μισή ώρα για να σου πω όσα νιώθω.
Ξέρω... ξοδεύω την ώρα μου σε πράγματα ανούσια. Και μάλλον και τη δική σου... Όμως εσύ δεν είσαι κάτι ανούσιο. Είσαι κάτι ιδιαίτερο, κάτι παράξενο, που θέλω τόσο να εξερευνήσω. Κι αλήθεια στο λέω... πως πρώτη φορά έχω μισήσει τόσο το χρόνο. Όχι γιατί περνάει αργά και είναι βασανιστικό. Αλλά αντίθετα. Περνάει πολύ γρήγορα και έχω μόνο ένα τέταρτο για να σου πω την αλήθεια.
Σε καθυστερώ ε; Το ξέρω. Συγγνώμη! Συγχώρεσέ με! Αλήθεια στο λέω... δεν βγαίνουν οι λέξεις. Ο αέρας τελειώνει. Δεν έχω ανάσα πια. Σου τ' ορκίζομαι.
Τι θες να με πιστέψεις; Τι; Πες μου; Σου αρκεί ένα σ' αγαπώ; Μα όχι. Είναι ψεύτικο. Το ξέρεις. Σου αρκεί ένα βλέμμα; Συγγνώμη μα δεν μπορώ. Προτιμώ να κοιτάζω χαμηλά γιατί η λάμψη των ματιών σου με κάνει να χάνομαι. Και ξέρεις... στο είπα... πως ο αέρας τελειώνει.
Γιατί μια ολόκληρη ζωή για αυτή τη μία ώρα; Γιατί;
Συγγνώμη που σε καθυστερώ. Καταλαβαίνω. Μπορείς να φύγεις...
Α όχι; Θες να με ακούσεις λοιπόν. Μα είναι μόλις 9 παρά 5 και στις 9 πρέπει να φύγεις. Κι εγώ το ίδιο γιατί ο αέρας τελειώνει.
Δεν με πιστεύεις! Το ξέρω. Αν σωριαζόμουν θα με πίστευες καλύτερα, μα συγγνώμη, αλλά πρέπει να σταθώ όρθια. Όχι για εσένα. Αλλά για να προλάβω αυτά τα 5 λεπτά, παρ' όλο που ξέρω πως όλα τελειώνουν. Και τίποτα δεν θα γίνει μα δεν με νοιάζει. Είσαι εδώ και είναι αρκετό.
Δεν σ' αγαπάω και το ξέρεις. Φυσικά δεν σ' αγαπάω. Δεν σε ξέρω καν. Δεν με νοιάζεις ίσως, γιατί σε λίγο φεύγεις κι εγώ θα μείνω εδώ. Άρα... δεν με νοιάζεις! χαχα. Αυτό πιστεύεις; Μα όχι. Πάντα με πρόδιδαν τα μάτια μου. Αν είχα μια επιλογή στη ζωή μου ελεύθερη και τίμια θα ήταν να τα βγάλω για να πάψουν να με προδίδουν. Μα έχε χάρη που είναι τα μόνα που λένε αλήθεια. Και τα κρατώ για αρετή.
Τι είπες; 1 λεπτό; Ώστε φεύγεις λοιπόν; Αυτό ήταν;! Νόμιζα...
Νόμιζα...
Νόμιζα βλέπεις πως... ασ' το... ασ' το σου λέω... μια ιδέα περαστική ήταν μόνο.
Πρέπει να φύγω και εγώ. Φύγε και εσύ λοιπόν.
Μα άκουσε κάτι πριν αποχωριστούμε...
Δεν σε αγαπώ... στο είπα και θα το λέω γιατί ξέρω πως το ξέρεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι...
ότι...
να... ότι αυτή τη μία ώρα ένιωσα πως ζω. Αυτό μόνο ήθελα να πω. Δεν θα το καταλάβεις ποτέ, αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ έζησα μια ώρα και μου αρκεί.
ΕΖΗΣΑ και σε ευχαριστώ για αυτό.
Συγγνώμη μα ο αέρας τελειώνει και πρέπει να επιστρέψω.
Έζησα! Μην το ξεχάσεις ποτέ! Κάποτε θα καταλάβεις!
Και να ξέρεις πως... πως βαστάω τη θύμησή σου... φυλαχτό!
Αντίο τώρα. Ο αέρας τέλειωσε!
Λανθάνουσα Πορεία ~ Μια φωτογραφία σου και κάτι από εσένα
Χαμογελούσες κι έτσι...
έκλεινες τα μάτια
πλάι μου έγερνες...
μια ακόμα αγκαλιά...
Χάνω τις ώρες μου μετρώντας τα κομμάτια
που μείναν σκόρπια στης καρδιάς μου τις αυλές
φυσάει σαν στάχτες που μπαίνουνε στα μάτια,
που μου ματώνουν το τοπίο είναι φορές...
Μέσα στα όνειρα μου λείπει η μορφή σου
έχω ξεχάσει την εικόνα σου θαρρώ
κάποτε μου 'λεγες πως ήμουν η ζωή σου
κι εγώ το πίστευα και σου ΄λεγα μπορώ...
Πώς στ' αστέρια να υψώσω την μορφή σου;
τη θύμησή σου να βαστάω φυλαχτό
μπορώ τη γη να σου τη δώσω όλη δική σου
σαν μ' αγαπάς όσο κι εγώ σε αγαπώ...
Χαμογελούσες κι έτσι...
έκλεινες τα μάτια
πλάι μου έγερνες...
μια ακόμα αγκαλιά...
δική σου μου 'λεγες
σ' αγρούς και σε παλάτια
μα δεν τα κράτησες τα λόγια στην καρδιά...
Ό,τι απέμεινε... ένα άχαρο κουφάρι
που συλλογιέται και η ώρα του περνά
φωτογραφία σου υπάρχει στο συρτάρι
κι η μαύρη στέκα που φορούσες στα μαλλιά...
Αφιερωμένο κάπου εξαιρετικά...
