Πολιτικά: 
Συναισθήματα... 
:: Η εκπομπη της Τατιανας & τα Ναρκωτικα!!! :: {Μεμα Σταθοπουλου, 3/11/2007}
Χθες το απόγευμα, καθότι άρρωστη και στο κρεβάτι όπως έχω πει, παρακολούθησα την εκπομπή της Τατιάνας, την οποία -όσο καιρό προβάλλεται- θεωρώ ενδιαφέρουσα. Έχοντας πλέον ξεφύγει η Τατιάνα από τα μεσημεριανά κους κους και δείχνοντας το πραγματικό της ταλέντο μες στο στούντιο σήμερα, κάνει καταπληκτική δουλειά και όταν χρειάζεται αρκετά διακριτική.
Αλλά για να μην αναλύσω αυτό το κομμάτι πολύ, γιατί ίσως είμαι από τα λίγα άτομα που μου αρέσει η Τατιάνα στη δουλειά της και ίσως προκαλέσω αντιδράσεις, θα σταθώ μονάχα στο θέμα της χθεσινής εκπομπής της... Τα ναρκωτικά!
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της εποχής κατά τη γνώμη μου και κάτι που ξεφεύγει από τον έλεγχο όχι μόνο των χρηστών, αλλά και των γονέων. Η ενημέρωση είναι ανύπαρκτη, ο κίνδυνος μεγάλος, οι πειρασμοί πάμπολλοι, η περιέργεια τεράστια και τα ναρκωτικά κυκλοφορούν ανενόχλητα και καθημερινά βυθίζουν τους νέους σε έναν άλλο κόσμο.
Όποιος λέει ότι το χασίς δεν μπορεί να οδηγήσει στα σκληρά ναρκωτικά κάνει μέγα λάθος. Μην ξεχνάτε, ότι οι περισσότεροι ναρκομανείς, από το μαύρο ξεκινούν και έπειτα «δοκιμάζονται» και σε κάτι πιο σκληρό.
Χθες φιλοξενούνταν στην εκπομπή ο Γιάννης, ένα παιδί γύρω στα 26 αν θυμάμαι καλά, ο οποίος είναι ακόμα χρήστης αλλά έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του και αγωνίζεται μαζί με την οικογένειά του να περιορίσει και τέλος να κόψει εντελώς τη χρήση των ναρκωτικών. Για να μπορέσει να παρευρεθεί στην εκπομπή, χρειάστηκε να πάρει τη δόση του! Ενώ προς το τέλος της εκπομπής, όταν τον ρώτησε η Τατιάνα αν έχει φίλους, της απάντησε το εξής συγκλονιστικό: Οι παιδικοί φίλοι και μη χρήστες που είχε τον εγκατέλειψαν όταν άρχισε να παίρνει ναρκωτικά, ενώ οι υπόλοιποι που γνώρισε στο μέλλον και ήταν χρήστες, όλοι πέθαναν από ναρκωτικά και μάλιστα ο ένας δίπλα του, την ώρα που έκαναν χρήση ενδοφλέβιας ηρωίνης. Η κηδεία του έγινε περίπου 3 εβδομάδες πριν.
Στο στούντιο επίσης υπήρχε ένας νεαρός από τη Θες/νίκη, ο Θοδωρής, ο οποίος έχασε τον αδερφό του από ναρκωτικά. Τέλος υπήρχε και ένας 19χρονος, το όνομα του οποίου δυστυχώς δεν συγκράτησα, χρήστης ηρωίνης, ο οποίος πήγε σε κέντρο αποτοξίνωσης και κατάφερε να κόψει τα ναρκωτικά και πλέον να θεωρείται σαν ένα παιδί φυσιολογικό της ηλικίας του.
Τέλος, πλάι στο Γιάννη καθόταν ένας αστυνομικός.
Το περίεργο και συνάμα υπέροχο της υπόθεσης ήταν ότι ο αστυνομικός και ο Γιάννης ήρθαν να περάσουν το ίδιο μήνυμα, από δύο διαφορετικές όμως «σκοπιές». Ο Γιάννης από τη μεριά του αγανακτισμένου πλέον ναρκομανή που έχει βαρεθεί να λυπάται τον εαυτό του και έχει ζήσει κυριολεκτικά στο πετσί του τον πόνο και την αθλιότητα αυτών των ουσιών και από την άλλη ο αστυνομικός, ο οποίος καταδιώκει ναρκομανείς και εμπόρους και πάλι λέει «όχι στα ναρκωτικά». Περίεργο; Ίσως... Αλλά αρκετά δυναμικό να τους βλέπεις μαζί να αγωνίζονται για τον ίδιο ακριβώς λόγο!
Η Τατιάνα, προσπάθησε να κάνει τον Γιάννη να «ανοιχτεί» και τα κατάφερε! Το πάθος που έβγαζε ο Γιάννης, ομολογώ πως πρώτη φορά το συναντώ στη ζωή μου! Και σίγουρα του αξίζει το χαμόγελο εκείνο που δειλά άφηνε να του ξεφύγει κάποιες στιγμές. Ένιωσα περίεργα για τον Γιάννη. Ένιωθα σαν να τον ξέρω χρόνια και σίγουρα θα έκανα πολλά για να τον βοηθήσω, αν ήμουν φίλη του, κοπέλα του, συγγενής του, ψυχολόγος του ή βοηθός του σε κέντρο αποτοξίνωσης.
Μέσα από τα μάτια αυτών των ανθρώπων, μπορεί να δει κανείς την κόλαση των ναρκωτικών και γι' αυτό ακόμα αναρωτιέμαι πώς τα παιδιά κάνουν αυτό το μεγάλο λάθος. Έλλειψη αυτοσυγκράτησης; Κατάθλιψη; Ψυχολογικά προβλήματα; Επιθυμία να νιώθουν «μάγκες»; Τι φταίει; Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι υπερβολικά κατά των ναρκωτικών και συχνά έχω τσακωθεί με άτομα όταν μου λένε «ε εντάξει μωρέ, το μαύρο δεν σου κάνει τίποτα!». Φυσικά και δεν σου κάνει όσο έχεις τον έλεγχο. Αν κάποια στιγμή -γιατί άνθρωπος είσαι- ξεφύγεις και χάσεις αυτό τον έλεγχο, τότε περνάς σε άλλο στάδιο και από αυτό σε άλλο και σε άλλο, μέχρι που φθάνεις σε ένα σημείο να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό! Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν μιλάμε για ένα ντεπόν που παίρνεις, αλλά για ουσίες «εξάρτησης» και κανείς δεν είναι Θεός. Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και μεταπτώσεις και πολλές φορές δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος αλλά οι ορμές μας. Και όπως είπε και ο Γιάννης και θεωρώ πως έχει απόλυτο δίκιο: Όποιος δοκιμάσει πρώτη φορά χασίς ή άλλη ουσία, ή θα τα σιχαθεί εντελώς και δεν θα δοκιμάσει ξανά ή θα «υπογράψει» το χαρτί εισόδου του στην κόλαση των ναρκωτικών.
Και οι γονείς; Τι γίνεται με τους γονείς; Τους σκέφτεται άραγε κανένας αυτούς τους ανθρώπους; Και δεν λέω μόνο για τους νέους που όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται μάγκες από το Δημοτικό κιόλας, αλλά μιλάω και για τους υπεύθυνους, οι οποίοι δεν ενημερώνουν. Πώς θα ξέρει ένας γονιός αν το παιδί του είναι χρήστης ή όχι; Τι ουσίες παίρνει και σε ποιο στάδιο έχει φθάσει; Και μπράβο στην Τατιάνα, που παρότι πολλοί γκρινιάζουν λέγοντας «ααα... μη δείχνετε τα ναρκωτικά γιατί παρασύρονται τα παιδιά», εκείνη τα έδειξε! Όλες τις ουσίες, όλες τα χαπάκια, τα πάντα! Τα έδειξε και μπράβο της, γιατί πώς θα ξέρουν οι γονείς αν βρουν κάτι τέτοιο στα πράγματα του παιδιού τους τι είναι;
Όσο καιρό είμαι στην Αθήνα με έχουν πλησιάσει 3 ναρκομανείς. (Περισσότεροι βασικά ζητώντας λεφτά, αλλά με 3 δημιουργήθηκε διάλογος). Πρώτα ήταν μια κοπέλα. Πανέμορφη! Από τις κοπέλες που χαζεύω στο δρόμο... μελαχρινή, αδύνατη, με μαύρα ρούχα, λευκό δέρμα και πράσινα μάτια. Η ματιά της όμως ήταν χαμένη σαν να κοιτούσε σε κενό και φυσικά είχε μαύρους κύκλους. Όταν με πλησίασε μου ζήτησε λεφτά. Της είπα να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει αν πιστεύει πως ο άνθρωπος που μόλις σταμάτησε θα της έδινε λεφτά για κάτι τέτοιο. Τότε με κοίταξε, χαμήλωσε το βλέμμα και μου είπε να μην της δώσω λεφτά για να πάρει τη δόση της, αλλά για να φάει. Της είπα τότε ξανά να με κοιτάξει στα μάτια πάλι και να μου πει αν θεωρεί πως άνθρωπος που μόλις σταμάτησε της μοιάζει για ηλίθιος. Τότε εκείνη χωρίς να με κοιτάξει και εξακολουθώντας να έχει χαμηλωμένο το βλέμμα, μου είπε ότι υποφέρει. Της είπα ότι το γνωρίζω και πως αν πεινάει μπορώ να της αγοράσω εγώ φαγητό, αλλά πως αν θέλει τα λεφτά για να πάρει ναρκωτικά, τότε εγώ δεν μπορώ να της δώσω, νιώθοντας πως συντελώ στο θάνατό της. Τότε μου γύρισε την πλάτη και έφυγε, χωρίς να πει τίποτα. Αυτό το περιστατικό έγινε ξανά, με άντρα όμως αυτή τη φορά και ο διάλογος επίσης παρέμεινε κάπως έτσι.
Το πιο συγκλονιστικό από όλα όμως, ήταν μια μέρα στην Ακαδημίας. Καθόμουν στα παγκάκια πίσω από τις στάσεις των λεωφορείων περιμένοντας μια φίλη μου για να πάμε για καφέ. Τότε καθώς καθόμουν μόνη μου, με πλησιάζει ένα πανέμορφο αγόρι, το οποίο όμως φαινόταν ότι όχι απλά ήταν χρήστης, σίγουρα ήταν οι τελευταίες του μέρες. Το ένιωσα με το που τον είδα! Με πλησίασε λοιπόν και μου είπε:
- Γειά.
- Γειά, του απάντησα κι εγώ.
- Μπορώ να καθίσω μαζί σου;
- Φυσικά, του είπα.
- Περιμένεις κάποιον; με ρώτησε ξανά.
- Ναι, μια φίλη μου να πάμε βόλτα και για καφέ, του απάντησα προκλητικά για να τον ενοχλήσω. Και τότε άρχισε να κλαίει.
- Γιατί κλαις; τον ρώτησα.
- Γιατί σε ζηλεύω.
- Τι ζηλεύεις;
- Εσένα που ζεις τη ζωή.
- Κι εσύ μπορείς να τη ζήσεις, του είπα διστακτικά.
- Μπορούσα κάποτε, αλλά καμιά φορά οι επιλογές μας δεν μας δίνουν την πολυτέλεια να ζούμε.
Παρέμεινα λίγο σκεπτική, γιατί όχι μόνο με εξέπληττε ο τρόπος που μιλούσε, καθώς δεν φαινόταν να λέει όλα αυτά έχοντας πάρει ναρκωτικά, αλλά και γιατί έπρεπε να προσέξω τι θα πω, ώστε να χειριστώ κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη συζήτηση, χωρίς να τον φέρω σε δύσκολη θέση ή να προκαλέσω πόνο και οίκτο.
- Τι εννοείς; Τον ρώτησα.
- Θέλω να μιλήσω σε κάποιον, δεν έχω κανένα.
- Οι γονείς σου;
- Με έχουν διώξει από το σπίτι.
- 0ι φίλοι σου;
- Δεν έχω φίλους, γι' αυτό σε ζηλεύω, μου απάντησε και με έστειλε αδιάβαστη όπως λέμε.
- Δεν έχεις κανένα φίλο;! Γιατί;
- Γιατί άλλοι με εγκατέλειψαν και άλλοι πέθαναν από ναρκωτικά. Γι' αυτό ήρθα σε σένα.
- Μα εμένα δεν με ξέρεις! Έτσι μιλάς σε όποιον άγνωστο βρεις;
- Όχι! Πρώτη φορά κάθομαι να μιλήσω, γιατί δεν νιώθω καλά.
- Τι έχεις; Θες λεφτά;
Τότε με αγριοκοίταξε προς στιγμή και μετά άρχισε πάλι να κλαίει. Του ζήτησα συγγνώμη, και του εξήγησα πως δεν ήξερα πώς να φερθώ και ότι οι περισσότεροι, μου ζητούσαν ως τώρα λεφτά.
- Δεν θέλω λεφτά. Απλά σε είδα από μακριά και η ευαισθησία σου φαίνεται και έτσι ήθελα απλά να σου μιλήσω.
- Ωραία τότε, μίλησέ μου. (μάλλον ακούστηκε άσχημα αυτό γιατί μου απάντησε το εξής: )
- Αν πρέπει να φύγεις φύγε, και έκανε να σηκωθεί από το παγκάκι.
- Όχι, κάτσε, του απάντησα, και πες μου ό,τι θες.
- Θέλω να σου πω να προσέχεις τις παρέες σου και να μείνεις μακριά από τα ναρκωτικά.
- Σε ευχαριστώ για τη συμβουλή.
- Δεν είναι συμβουλή. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορώ να δώσω συμβουλές. Είναι απλά απόγνωση!
- Καταλαβαίνω, του απάντησα θέλοντας να μη φανώ αγενής.
- Είμαι σε προχωρημένο στάδιο και μπορεί ως το βράδυ να μη ζω καν.
Και τότε σήκωσε τα μανίκια του πουκάμισού του και μου έδειξε τις πληγές. ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ!!! Όποιος έχει δει το requiem for a dream και θυμάται την πληγή του πρωταγωνιστή, τότε θα καταλάβει. Και δεν ήταν μια πληγή!!! Ήταν αμέτρητες! Δεν έβλεπες δέρμα καν! Εγώ έμεινα ανέκφραστη με μεγάλη δυσκολία, αποφεύγοντας μορφασμούς μπροστά σε αυτό που έβλεπα! Και τότε απλά είπα:
- Σου αρέσει να σκοτώνεις τον εαυτό σου;
- Είναι πολύ αργά για να απαντήσω. Όταν έπρεπε να κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, τότε δεν θα καταλάβαινα. Τώρα που καταλαβαίνω είναι αργά.
Μεσολάβησε μια παύση και απλά με κοιτούσε. Και τότε συμπλήρωσε:
- Αγαπάς τους γονείς σου;
- Πολύ, του απάντησα.
- Κι εγώ, μου είπε. Και δεν με έδιωξαν από το σπίτι. Ψέματα είπα πριν. Εγώ έφυγα γιατί νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος και δεν ήθελα να το δουν. Καίγομαι.
Ομολογώ πως τότε δεν καταλάβαινα και πολλά. Αναρωτιόμουν τι εννοούσε «καίγομαι». Τέλος πάντων...
- Γιατί δεν προσπαθείς να σώσεις τον εαυτό σου; ρώτησα ηλιθιωδώς.
- Γιατί τώρα πια δε γίνεται και γι' αυτό σε είδα και ήθελα να σου μιλήσω, γιατί τώρα πρέπει να φύγω. Να προσέχεις και σε ευχαριστώ για όλα.
Εγώ είχα μείνει κοκαλωμένη. Δεν ήξερα τι να του πω και μάλλον πρόσεξε τα μάτια μου που είχαν γίνει κόκκινα και με το ζόρι κρατούσα τα δάκρυα. «Μη νιώθεις οίκτο, δεν το αξίζουμε!» μου είπε με δάκρυα. Μου έδωσε το χέρι του να με χαιρετήσει, μου το έσφιξε, ξανά είπε «ευχαριστώ» και έφυγε. Αναρωτιέμαι αν ζει ακόμα...
Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για το θέμα των ναρκωτικών. Ή μάλλον να γράφω, γιατί όταν μιλάω για αυτό, είναι το μόνο θέμα που με βγάζει εκτός ορίων και αρχίζω να φωνάζω κάνοντας αδύναμη έτσι τη θέση και τα επιχειρήματά μου. Ίσως φταίει η συνάντησή μου με αυτόν τον άνθρωπο. Οπότε προτιμώ να γράφω.
Σε αυτή την κοινωνία φοβάμαι να γίνω κάποια στιγμή μητέρα, ακριβώς γιατί αυτή η αβεβαιότητα της κοινωνίας και των προτύπων της, μέσα στην οποία θα μεγαλώνουν τα παιδιά μου, εμένα θα με σκοτώνει και θα με κάνει περισσότερο καχύποπτη από οποιαδήποτε άλλη φορά. Και να πω και κάτι τελευταίο κλείνοντας κι ας ακουστεί κυνικό. Τους ναρκομανείς δεν τους λυπάμαι. Και δεν τους λυπάμαι στα πρώτα στάδια, όταν δοκιμάζουν από περιέργεια ή για να θεωρηθούν «Ιν»... τους λυπάμαι όμως όταν πλέον τους βλέπω να σέρνονται κατάχαμα στη μέση της Ομόνοιας...
