:: Γιορτη Σταφιδας Κρεστενων: Παιδικες Αναμνησεις! :: {Μεμα Σταθοπουλου, 6/8/2007}
1η δημοσίευση: εφημερίδα "Πατρίς" (Πύργος Ν. Ηλείας)
2η δημοσίευση: "Ηλειακή Πρωτοχρονιά - Ηλειακό Πανόραμα"
3η δημοσίευση: εφημερίδα "Σύνδεσμος Σκιλλουντίων"
Η μυρωδιά της φρέσκιας σταφίδας ακόμα χαϊδεύει τα ρουθούνια μου. Όμορφη η αίσθηση και η προσμονή του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος της περιοχής μας. Παιδί ήμουν όταν περιμέναμε με λαχτάρα σαν το πρώτο δώρο των Χριστουγέννων το Παρασκευοσαββατοκύριακο πριν τον Δεκαπενταύγουστο για να επισκεφτούμε με την παρέα τον χώρο της Γιορτής της Σταφίδας. Ειδικά διαμορφωμένος για να φιλοξενεί τόσο τα ονόματα που φιγουράριζαν στις πρώτες σελίδες των περιοδικών της εποχής, όσο και εκδηλώσεις που αναμφίβολα θα μείνουν χαραγμένες στην καρδιά και το μυαλό μας, κυρίως για τον εκπαιδευτικό τους ρόλο.
Στον χαλικόδρομο που τώρα τον σκεπάζει η άσφαλτος και οδηγούσε στον ανοιχτό χώρο της Γιορτής της Σταφίδας, έβλεπες στη σειρά μικρές παράγκες με παιχνίδια, κοσμήματα, βιβλία, μουσική, ρούχα, φρέσκα και νόστιμα γλυκά της περιοχής και ένα σωρό άλλα πράγματα που το παιδικό μου μυαλό αδυνατεί να θυμηθεί, γιατί προσμονούσε το πρώτο άκουσμα από τη φωνή του τραγουδιστή ή τα όργανα που θα σήμαναν την έναρξη ενός αξέχαστου μουσικού τριημέρου. Ένα μικρό παζάρι για κάθε ηλικία που γέμιζε το χρόνο μας μέχρι να φθάσουμε στην είσοδο του χώρου για την αγορά των εισιτηρίων μας.
Θυμάμαι μόλις διέσχιζα την καγκελόπορτα, έτρεχα αμέσως στο μικρό περίπτερο με τις αμέτρητες κούτες σταφίδας και σταφιδόψωμων. Μέσα από ένα άσπρο πλεγμένο δίχτυ και κάτω από μια ομπρέλα για να κρατά την υγρασία της βραδιάς, οι γυναίκες μας μοίραζαν νόστιμο ψωμί με κόκκους σταφίδας (σταφιδόψωμο), φρέσκα σταφύλια (από σταφίδα) και ένα κυπελάκι με ξερή σταφίδα. Τι λαχτάρα ήταν αυτή! Κάθε μέρα, κάθε φορά, νιώθαμε λες και τρώγαμε πρώτη φορά. Το μυρίζαμε στην αρχή με μανία και μετά δεν αφήναμε ψίχουλο!
Στη συνέχεια πηγαίναμε στα περίπτερα που στόλιζαν το χώρο. Σπιτάκια μικρά και όμορφα διακοσμημένα με ένα ιδιαίτερο στυλ, όπως ο αργαλειός που προσέλκυε τα βλέμματα αμέσως και που στο σύνολό τους προωθούσαν την αγροτική οικονομία της περιοχής, την πολιτιστική κληρονομιά μας, τα προϊόντα του τόπου μας. Μπορούσε κανείς να αγοράσει και βιβλία ή να χαζέψει μέχρι να αρχίσει η παράσταση τις εκθέσεις έργων, ζωγραφικής, εργαλείων, προϊόντων. Το μικρό κοντέινερ λίγο δίπλα με τα ελάχιστα καθίσματα έφτιαχνε το καλύτερο λουκάνικο και σουβλάκι του χωριού, το οποίο απολαμβάναμε κάθε βράδυ επί 15 μέρες πριν την έναρξη της Γιορτής. Όποιος δεν το δοκίμασε σίγουρα είναι από τους άτυχους!
Στην άλλη μεριά υπήρχε μια μεγάλη σειρά από παράγκες γεμάτες φαγητά, κρασιά, αναψυκτικά και μπύρες. Μα ποιος μπορεί πια να ξεχάσει το νόστιμο και φημισμένο κρεστενέϊκο γιούλμπασι, το ντόπιο λαχταριστό κοτόπουλο ή το μοναδικό βαρελίσιο κρασί που βγάζει ο τόπος μας και απολάμβανε ο κόσμος ως την τελευταία του σταγόνα; Για εμάς τα παιδιά όμως ήταν απαγορευμένα αυτά, εκτός από κάποιες φορές που αρπάζαμε κάτι στα κρυφά από τους γονείς μας. Προτιμούσαμε όμως να περνάμε την ώρα μας στον παιδότοπο στην κορυφή του λόφου. Το ξύλινο σπιτάκι με τα παγκάκια και τα τραπέζια ήταν η φωλιά μας, το στέκι μας. Όλοι εκεί δίναμε ραντεβού γιατί μες στον κόσμο που γέμιζε γήπεδο ολόκληρο ήταν αδύνατο να ξεχωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Πρώτο ραντεβού στο σπιτάκι λοιπόν και μετά τρέχαμε στην παιδική χαρά για τρελό παιχνίδι μέχρι να ακούσουμε τον τραγουδιστή να βγαίνει στη σκηνή για να πάμε να χορέψουμε. Δεν είχαμε σταματημό! Μέχρι το πρωί εκεί να τρελαινόμαστε στο γέλιο και το παιχνίδι.
Τι όμορφα χρόνια Θεέ μου και πόσο μακρινά!
Σήμερα, στα 23 μου πλέον αναπολώ τα χρόνια εκείνα και λυπάμαι και θλίβομαι, γιατί ξέρω πως δεν θα επιστρέψουν ξανά. Τίποτα δεν μπορεί να φέρει το πάθος εκείνο και την όρεξη, κύριους παράγοντες για την τέλεια οργάνωση και ικανοποίηση των επισκεπτών. Χιλιάδες άνθρωποι από ολόκληρη την Πελοπόννησο έρχονταν για αυτό το μοναδικό γεγονός! Και αντί να κάνουμε τα πάντα να το κρατήσουμε ζωντανό, κάναμε ο,τιδήποτε μπορούσαμε για να το σβήσουμε. Να διαγράψουμε μια για πάντα κάθε ανάμνησή του. Η καγκελόπορτα για μένα πλέον θυμίζει πόρτα φυλακής και ποιος άραγε θέλει να τη διασχίσει; Ό,τι προσπάθεια και να γίνει πλέον, όποιος και να έρθει να τραγουδήσει, τα χρόνια εκείνα δεν γυρνούν!
Το 1977 ο Γιάννης Σταθόπουλος επισκέπτεται το υπέροχο νησί της Κρήτης και επηρεασμένος και ενθουσιασμένος από τη μεγάλη γιορτή της Σουλτανίνας στη Σητεία της Κρήτης, εμπνέεται και αποφασίζει να ιδρύσει μαζί με τον Σύλλογο Φιλοπροόδων Κρεστένων κάτι αντίστοιχο και στον τόπο του. Προοδευτικό; Πρωτότυπο; Μεγάλο ρίσκο; Αμφίβολο; Ό,τι και να ήταν το τόλμησαν και κατάφεραν να κερδίσουν την καρδιά του κόσμου και κάθε χρόνο να φιλοξενούνται για τρεις ημέρες τόσο μεγάλα ονόματα της μουσικής παραγωγής όσο και πολίτες από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου. Η «Γιορτή της Σταφίδας» ήταν κάτι πρωτοφανές που ξεσήκωσε το πάθος του κόσμου! Για αυτό το λόγο συμμετείχε ενεργά όλος ο λαός της Κρέστενας στην διεκπεραίωση της τριήμερης αγροτικής-πολιτιστικής-κοινωνικής εκδήλωσης. Σήμερα υπερήφανη διαπιστώνω πως αποτέλεσε κοινωνική επανάσταση!
