Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!


..::Μέμα Σταθοπούλου::..

::ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ::

::ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ::

::ΚΕΙΜΕΝΑ::

::ΝΕΑ::

::ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ::

::Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ::

::ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!::

::GUESTBOOK::












Καλώς ήρθατε στην προσωπική σελίδα της Μέμας Σταθοπούλου!



Στην κεντρική σελίδα,
έχετε τη δυνατότητα να βλέπετε και να διαβάζετε το «Κείμενο Της Εβδομάδας»,
ενώ ακριβώς αριστερά, στην στήλη «navigate»,
μπορείτε να επισκεφθείτε τις υπόλοιπες σελίδες του site,
για περισσότερες πληροφορίες.



Το «Κείμενο Της Εβδομάδας»
(και του μήνα καμιά φορά!)
περιγράφει τα συναισθήματα που νιώθει
και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μέμα.

Με μια διάθεση ευχάριστη και χιουμοριστική
(όχι πάντα βέβαια!!!),
θα προσπαθεί να σας βάλει -με αυτόν τον τρόπο- στον κόσμο της...


...Μέσα στον οποίο υπάρχει και κάτι ακόμα!!!...

Ένα μήνυμα που πρέπει να περνάμε ΟΛΟΙ μας:



Ας δίνουμε χαρά και ελπίδα...
αφού ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε!















Το Κείμενο Της Εβδομάδας:









..:: Όταν η αγάπη γίνεται πόνος;!... ~ 16/2/2010 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Lovestruck!!
I'm in love, I'm in love, I'm in love!!
Need I say more?
I'm in LOVE! Nothing is getting me down today!



Ποιος δεν έχει σκεφτεί τον τίτλο του κειμένου αυτού;! Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος. Σε όλους στριφογυρίζει στο μυαλό μας, κάθε φορά που νιώθουμε πως αγαπάμε κάποιον πολύ.

Ξέρετε τι γίνεται όμως; Είπα «νιώθουμε πως αγαπάμε». Αλήθεια, μπορεί κάποιος να αγαπήσει αληθινά δύο ή τρεις ή τέλος πάντων πολλές φορές και όχι μόνο μία; Κάποιοι λένε πως μία φορά αγαπάει κάποιος/κάποια. Οι υπόλοιπες είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από αγάπη. Ίσως όλα τα συναισθήματα μαζί εκτός από την «ερωτική» αγάπη. Δεν ξέρω... Εγώ πιστεύω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει δυνατά πολλές φορές, μία όμως μένει μέσα του για πάντα.

Το θέμα είναι... Σας έχει τύχει ποτέ να νομίζετε πώς αγαπάτε κάποιον, να το νομίζετε όμως πολύύύ έντονα, και τελικά να έρχεται η στιγμή και να λέτε ότι τελικά δεν τον αγαπήσατε όσο νομίζατε ή και καθόλου; Έχει έρθει η στιγμή εκείνη που ξεπερνάτε εύκολα μια κατάσταση που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσατε ότι την κατάσταση αυτή την περιβάλει η απόλυτη αγάπη κι αν «σβήσει» θα νιώσετε χαμένοι; Δεν είναι κάπως μπερδεμένα όλα αυτά;

Προβληματίζομαι πάρα πολύ, ακριβώς γιατί πολλές φορές στη ζωή μου νόμιζα ότι αγάπησα κάτι και τελικά διαπίστωσα ότι δεν ήταν αγάπη αυτό. Μπορεί να ήταν έρωτας, πόθος, πάθος, ανάγκη ή ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από αγάπη με την έννοια που δίνουν οι άλλοι ή έστω οι περισσότεροι, όχι με την έννοια που δίνω εγώ.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά... Για να καταλάβεις αν αυτό που ζεις είναι η απόλυτη αγάπη, θα πρέπει να έχεις νιώσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν -ώστε να συγκρίνεις- ή όχι; Ή μήπως χρειάζεται να είναι η 1η φορά και τότε καταλαβαίνεις ότι η απόλυτη αγάπη σου χτύπησε την πόρτα; Κι αν έχεις βιώσει στο παρελθόν την απόλυτη αγάπη και ισχύει αυτό που λένε ότι μια φορά αγαπάει κάποιος... τότε τι γίνεται, τι είναι αυτό που ζεις, μήπως όχι αγάπη; Και τέλος πάντων... τι σημαίνει απόλυτη αγάπη; Μπορεί να νιώσεις κάτι τέτοιο π.χ. με κάποιον άγνωστο; Με κάποιον που είναι μακριά; Με κάποιον που μόνο δίνεις και δεν παίρνεις; Με κάποιον που σε κάνει να κλαις; Με κάποιον που ξέρεις πως δεν ταιριάζετε; Μπορείς; Εγώ... γιατί πιστεύω ότι μπορείς;!... Αν και όσους έχω ρωτήσει σχετικά, μου απαντούν ότι απόλυτη αγάπη είναι να θες να πεθάνεις χωρίς αυτόν που αγαπάς, να νιώθεις ότι πλάι του βιώνεις τα πάντα, ότι ζεις τα πάντα, να τον θες απεγνωσμένα... εγώ διαφωνώ! Κι αν εγώ θέλω να πεθάνω για τον οποιονδήποτε γιατί μπορεί να είμαι τρελή, να γουστάρω τους συνανθρώπους μου, να γουστάρω να δίνω και να μη θέλω να πάθουν κάτι; Κι αν εγώ μεταφράζω το «τα πάντα» ως αρνητικά και θετικά; Δηλαδή... γιατί να αγαπώ κάποιον όταν με κάνει και να κλαίω και να γελάω; Εγώ θέλω μόνο να γελάω, μόνο να είμαι ευτυχισμένη πλάι του. Κι αν σου έχει τύχει να θες απεγνωσμένα κι άλλους που τελικά διαπίστωσες πως δεν αγαπούσες αλλά παρ’ όλα αυτά τους ήθελες απεγνωσμένα;

Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω. Ίσως φταίει ότι κάθε στιγμή στη ζωή μου τη ζω δυνατά. Π.χ. το ίδιο χάλια θα νιώσω αν χωρίσω με κάποιον που απλά ερωτεύτηκα, το ίδιο και με κάποιον που και ερωτεύτηκα και αγάπησα. Μπορεί κάποιο βέβαια (το 2ο δηλαδή) να αργήσει να ξεπεραστεί ή να μην ξεπεραστεί και ποτέ, αλλά εφόσον προχωράς στη ζωή σου...;;;!!! Ο χωρισμός είναι χωρισμός και ο πόνος πόνος. Επίσης, θα προσφέρω τα πάντα και σε μία σχέση που ξέρω πως δεν τραβάει και σε μία σχέση που νιώθω ότι θα κρατήσει πολύ με την ελπίδα να κρατήσει και για πάντα.

Δεν υπάρχει καμία διαφορά δηλαδή (;;;) και συνεπώς δεν καταλαβαίνω όλα αυτά περί αγάπης, και τις ερωτήσεις τύπου «έχεις αγαπήσει πραγματικά;». Τι πάει να πει αυτό; Μα όταν γίνεσαι κομμάτια για κάποιον, προφανώς τον αγαπάς. Όταν δίνεις όλο σου το «είναι» σε μια σχέση, προφανώς για να το κάνεις αγαπάς σφόδρα (όπως το λέω). Πραγματικά προβληματίζομαι...

...και η μόνη απάντηση που δίνω μέχρι τώρα στον εαυτό μου είναι ότι αγαπάς πραγματικά, όταν σε μία σχέση διαπιστώνεις κάθε μέρα και κάτι καινούριο για εσένα. Όχι για εκείνον... για εσένα! Τι θέλω να πω; Όταν κάθε μέρα διαπιστώνεις ότι μπορείς να κάνεις ένα βήμα παρά πέρα, κάτι παρά πάνω, κάτι που μέχρι πριν φοβόσουν/ντρεπόσουν/δεν ήθελες να κάνεις. Όταν μαθαίνεις περισσότερα για τον εαυτό σου, πράγματα που ίσως ποτέ δεν έκανες πριν με τους άλλους, που ποτέ δεν τόλμησες, που ποτέ δεν σκέφτηκες να κάνεις, και κάποιος τώρα σε κάνει να τα «βγάζεις». Όταν προχωράς και δεν μένεις στάσιμος. Μια αποκάλυψη του εαυτού σου! Τότε πραγματικά αγαπάς τον άλλον! Μπορεί όμως αυτό να σου συμβαίνει όταν δεν έχεις ζήσει πολλά με κάποιον; Όταν δεν υπάρχουν κοινά ισχυρά βιώματα; Ή κάτι τέτοιο «πρέπει» να συμβαίνει μόνο όταν έχεις ζήσει αρκετό καιρό με κάποιον, έχετε μάθει ο ένας τον άλλο τέλεια, κουβαλάτε «κομμάτια» κοινής ζωής;! Χμ...

Χμ...

Σαν να μπερδευτήκαμε πάρα πολύ.
Τέλος πάντων... όλα αυτά τα έγραψα γιατί πρόσφατα με ρώτησαν «έχεις αγαπήσει πραγματικά ποτέ;». Απάντησα «ναι», ξέρω πως ισχύει, ξέρω πως το νιώθω όταν το λέω και ξέρω πως δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Και πάνω από όλα... ευγνωμονώ τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω αυτή την αγάπη – «απόλυτη αγάπη» κατά άλλους. Και μπορώ να πω και κάτι ακόμα με βεβαιότητα και που να χτυπιούνται όλοι δεν μου αλλάζουν την άποψη αυτή... Την αγάπη αυτή μπορείς να τη βιώσεις πάνω από μία φορές. Ποτέ δεν αγαπάς μόνο ένα φίλο σου, ποτέ δεν αγαπάς μόνο έναν συνάνθρωπό σου, ποτέ δεν αγαπάς μόνο ένα πράγμα, μόνο ένα τραγούδι, μόνο... Συνεπώς, μπορεί να είναι πολύύύ δύσκολο να ξανα βρεις στο πρόσωπο κάποιου την «απόλυτη» αγάπη, αλλά μπορεί να συμβεί. Και όταν συμβεί, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να μην αφήσεις να χαθεί, ακριβώς γιατί θα είναι δύσκολο μετά έως αδύνατο να ξανά «βρεθεί». Είσαι έτοιμος/η λοιπόν; Είμαι έτοιμη και εγώ; Αναρωτιέμαι αν όλοι είμαστε έτοιμοι πλέον να ζούμε τόσο δυνατές καταστάσεις. Ο χρόνος τρέχει κι εμείς τον κυνηγάμε αντί να τον «σταματήσουμε» σε αυτά που ποθούμε ΤΟΣΟ!!!

Σας φιλώ γλυκά...

Christina Aguilera - Hurt























..:: Παφ Πουφ... ~ 22/1/2010 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


MAD!!!!
Stay the heck out of my way!
Do NOT be nice to me. Bah humbug!!
What are you going to do about it?



Πόσα τσιγάρα πια να κάνω; Πόσα;
Ούτε ένα ούτε δύο φτάνουν να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Και καλά τα φαρμάκια. Με τα νεύρα τι κάνεις που έχουμε ντουμανιάσει εδώ μέσα;!
Εντάξει... μιλάμε για πολλά νεύρα. Μιλάμε ότι δεν την παλεύω με τίποτα. Σκοτώνω άνθρωπο. Δεν. Δεν. Αναρωτιέμαι πως κρατιέμαι κάτι ώρες! Και καλά να πεις ότι πας φορτωμένη, κοπανάς τον άλλο, του πετάς και 2-3 μπινελίκια και ξεθυμαίνεις. Εμ τι κάνεις όμως αν δεν σε παίρνει; Χα! Εδώ σε θέλω. Ως πότε μάνα μου θα κρατιέμαι; Ως πότε; Να βγάλω νεύρα θέλω. Καμιά λύση; Τι μπορώ να αρχίσω να κλωτσάω; Ξέρουμε;

Πφ... Τα έγραψα όλα αυτά και νευρίασα περισσότερο τώρα. Παπα δεν είμαι καλά. Πολλούς καφέδες πίνω, πολλά τσιγάρα κάνω. Έλεος! Φτάνει!

Και έχω και τους άλλους να με βλέπουν στην τσίτα και να μου τη μπαίνουν περισσότερο. Και να σκεφτείτε ότι δεν μιλάω κιόλας. Δεν βρίζω, δεν φωνάζω, δεν κάνω σαματάδες. Αντιθέτως τα κρατάω μέσα μου όλα. Κι όμως κάποιοι έρχονται και με πριζώνουν περισσότερο και με προκαλούν να τους απαντήσω κιόλας. Ε ρεεε... Τι να πω;! Δεν πέφτω στην παγίδα όμως. Ό,τι έχω να πω το λέω από εδώ, από τον χώρο μου και με τον τρόπο που θέλω και πρέπει. Ως εκεί. Τέλος.

Πάντως, ομολογουμένως, μην πείτε όχι, γιατί με κάποιους από εσάς μιλάμε και μου λέτε και τα δικά σας ζόρια και το παραδέχεστε. Τι;;; Ότι από τότε που μπήκε το 2010 κάτι πάει στραβά. Δεν έκλεισε ακόμα ο μήνας και έχουμε μαζέψει τόση ένταση και νεύρα μέχρι το 2011 και βάάάλεεε... Γιατί μπήκε έτσι στραβά το έτος, ούτε ξέρω. Και να σκεφτείτε ότι πριν... μας μπει, έλεγα συνέχεια στην πρωινή εκπομπή: «Αντίστροφη μέτρηση για το δύο χιλιάδες δέέέκαααα»... και το τόνιζα το ζώον! Εμ! Που να ‘ξερα! Αν ήξερα δεν θα το έλεγα συνέχεια. Τσάμπα διαφήμιση στο έτος κάναμε και να τι τραβάμε. Όχι αγάπη μου... Όχι! Ποιο δέκα το καλό και πατατίνες; Δέκα μαύρα μπαστούνια έχουμε να απολαμβάνουμε γκαντεμιά. Α μα πια!

Ααααχχχ... τι ανακούφιση! Σπίτι μου σπιτάκι μου, σελιδούλα μου εσύ, φιλαράκια μου γλυκά... Γούτσου!

Σας περιμένω όλους Κρέστενα να αρχίσουμε να δέρνουμε. Μπαμ Μπαμ.



Funker Vogt - Date of Expiration























..:: Όταν σε σκέφτομαι... ~ 6/1/2010 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Cool!!
Come on.... LOOK at me!
The hair, the smile, the eyes....
How COOL am I??



...Νιώθω σαν ένας άγγελος να απλώνει τα φτερά του και να με σκεπάζει. Και να με παίρνει μακριά από δω, να γνωρίσω έναν κόσμο διαφορετικό.
Τρυφερά με αγκαλιάζει και μου λέει πως τίποτα δεν έμαθα ακόμα, πως τίποτα δεν έζησα εδώ, πως όσα αγαπώ βρίσκονται ...εκεί ...μακριά από δω...

Και φταίει που πιστεύω στους αγγέλους, μα πάνω από όλα πιστεύω σε εσένα!

Πάντα έλεγα πως το διαδίκτυο είναι ένας κόσμος παράξενος. Πολύ παράξενος! Που μπορείς να γνωρίσεις τα πάντα. Μπορείς όμως να γνωρίσεις και το τίποτα. Κι όταν ο κόσμος αυτός σου δίνει χώρο για να εκφράσεις τα πάντα ή και το τίποτα, όταν σου δίνει θέση να μπεις στο παιχνίδι και εσύ, τότε τα πράγματα περιπλέκονται.

Θα μου πείτε...τι έπαθες τώρα και μιλάς για το διαδίκτυο;!
Χμμ...Έλα ντε! Και να σκεφτείτε ότι δεν έχει καμία σχέση με όσα ξεκίνησα να πω!!! Τέλος πάντων...μου ήρθε και το είπα.

Αλλάζουμε θέμα.

Αυτό που ήθελα να πω ή μάλλον να αναρωτηθώ...είναι πόσο πολύ μπορεί η δύναμη της σκέψης και της φαντασίας να αλλάζει όλη σου τη ζωή, όλη την καθημερινότητά σου.

Πώς μπορεί μια μουσική, να σε κάνει να εξαρτάσαι από το τι συναισθήματα σου δημιουργεί όταν την ακούς και να προσπαθείς να μην αφήσεις στιγμή από τις 24 ώρες που να μην βάλεις το κομμάτι αυτό να παίξει.

Πώς μπορεί για παράδειγμα ένα τηλεφώνημα που περιμένεις, να σε κάνει να εξαρτάσαι από το τηλέφωνό σου και να προσπαθείς να μην αφήσεις στιγμή από τις 24 ώρες που να μην έχεις τη συσκευή στο χέρι σου.

Πώς μπορεί για παράδειγμα μια ώρα που θες να χαθείς στις σκέψεις σου χωρίς κανείς να σε απασχολήσει, ακούγοντας μουσική ή γράφοντας κάτι που νιώθεις, να σε κάνει να εξαρτάσαι τόσο ώστε να προσπαθείς να τα κάνεις όλα γρήγορα ώστε από τις 24 αυτές ώρες η μία να είναι αποκλειστικά και μόνο για εσένα.

Πώς μπορεί μια φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου, να σε κάνει να εξαρτάσαι τόσο πολύ από αυτά που σου δημιουργεί όταν την ακούς και να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για την ακούς κάθε μα κάθε στιγμή μέσα στις 24 αυτές ώρες.

Πώς μπορεί για παράδειγμα ένας άνθρωπος που μπορεί απλά να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι ή όντως να υπάρχει και να τον σκέφτεσαι...να σε κάνει τόσο πολύ να εξαρτάσαι από την ιδέα του ώστε να προσπαθείς να μην αφήσεις στιγμή από τις 24 ώρες που να μην έρθεις σε επαφή, με όποιον τρόπο, μαζί του.

Πώς μπορεί να τα λέω όλα αυτά και να κυκλοφορώ ακόμα ελεύθερη;;;!!!

Μυστήριο πλάσμα ο άνθρωπος!
Τόσο απλό...και τόσο περίπλοκο ταυτόχρονα.

Πωπωπω...πραγματικά ξεκίνησα με την προϋπόθεση να πω τόσα πολλά...τόσα πολλά όμως...και πάλι καταλήξαμε να γράφω αερολογίες και αμπελοφιλοσοφίες και πράγματα που στον γραπτό λόγο κάνω τόσο πολύπλοκα, που όλοι με περνάτε για τρελή. Όχι ότι δεν είμαι, αλλά φρικάρετε ότι είμαι και έτσι στη ζωή μου. Όχι! Έχω άτομα να το επιβεβαιώσουν. Ορκίζομαι! Χαχα

Εν τω μεταξύ...άσχετο...ακούω τόσα διαφορετικά κομμάτια αυτή τη στιγμή από την Playlist που πραγματικά δεν ξέρω τι να «πρωτοκολλήσω» στο σημερινό κείμενο.

Πφφφ...τι λέγαμε;...

Χμμ...Λέγαμε λοιπόν ότι η ζωή είναι τόσο απλή, τόσο απρόσμενη, τόσο συναρπαστική, αλλάζει καθημερινά τόσες «όψεις», που πραγματικά έχω αρχίσει και την γουστάρω τρελά. Παλιά με τσάτιζε το γεγονός πόσο γρήγορα άλλαζαν όλα...από το κακό στο χειρότερο, μετά στο καλό και από το καλύτερο πίσω στα χάλια μας τα μαύρα.

Πλέον, όμως, μου αρέσει. Μπορεί να με συγχύζει ώρες ώρες όλο αυτό, αλλά όταν έρθει η στιγμή του απολογισμού της ημέρας...μου αρέσει!

Και αυτό που αυτή τη στιγμή γουστάρω τρελά είναι ότι για όλα αυτά τα χαζά (με την καλή έννοια έτσι;!) που γράφω, ευθύνεται άγνωστο πρόσωπο! Μπορεί να είναι απλά μια φαντασία...Μπορεί μια ανοησία...Μπορεί όμως και μια επιθυμία! Έτσι δεν είναι;!

Ξέρετε εσείς...Τα είπαμε...Το γκρουπ των «καμμένων» μας περιμένει...

Ποιος ξέρει γιατί μου γύρισε έτσι;!
Γύρισε πάντως και λέω να το αφήσω έτσι...

Αφιερωμένα...
Καλή μας συνέχεια
και...
Καλή μας τύχη!!!

(1) Echo & The Bunnymen - The Killing Moon => https://www.youtube.com/watch?v=CqvruTNSWqI

(2) Exoristoi - Anna



(3) Exoristoi - Kanw Mia Eyxi























..:: Πώς είναι να...;;; ~ 24/12/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Overwhelmed!!
I can't take it any more!!!
Homework! Tests! Life!!
Stop the world I want to get off.



Πώς είναι άραγε να βλέπεις πιο μακριά από όσο τα μάτια σου μπορούν;
Πώς είναι άραγε να σκέφτεσαι όσα βρίσκονται στο μυαλό του άλλου;
Πώς είναι άραγε να νιώθεις όσα κρύβονται στην ψυχή αυτού που αγαπάς;
Πώς είναι άραγε να ερωτεύεσαι περισσότερο από όσο φυσιολογικά και λογικά μπορείς;
Πώς είναι άραγε να αγαπάς πιο δυνατά από όσο σου επιτρέπουν οι δυνάμεις σου;
Πώς είναι άραγε να προσφέρεις περισσότερα από όσα διαθέτεις;
Πώς είναι άραγε να κάνεις όσα ο εαυτός σου κάποιες στιγμές σου απαγορεύει;
Πώς είναι άραγε να κάνεις τελικά αυτό που πραγματικά ποθείς;
Πώς;

Παρακαλώ, όποιος έχει απάντηση σε όλα αυτά να επικοινωνήσει μαζί μου!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά οι γιορτές των Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, το πνεύμα και το κλίμα των γιορτών αυτών κάτι που προκαλεί. Επιφανειακά που δημιουργεί θα έλεγα μια χαλάρωση, μια γαλήνη, μια ηρεμία, μια θετική διάθεση, αγάπη, επιθυμία να προσφέρω ό,τι μπορώ, να βοηθήσω ανθρώπους, να αγωνιστώ για τον έρωτά μου, να αγαπήσω περισσότερο,... Πιο βαθιά, όμως, μέσα μου, μου προκαλεί μια ανεξήγητη μελαγχολία, μια απογοήτευση, έναν πόνο, μια θλίψη, ένα περίεργο κλείσιμο στον εαυτό μου. Αν σκεφτείτε ότι είμαι και καρκινάκι, που εκ των πραγμάτων ταμπουρωνόμαστε, προσθέστε και όλη αυτή τη διάθεση και καταλαβαίνετε τι γίνεται...

Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες ημέρες, μου έχει δημιουργηθεί μια ανεξήγητη μεταφυσική διάθεση.
Δεν ξέρω τι σ#$%α είναι αυτό το πράγμα, αλλά θεωρώ δεδομένο ότι ο άλλος πρέπει για ένα διάστημα να επικοινωνεί τηλεπαθητικά μαζί μου.
Τι να πω;!
«Σε σκέφτομαι ρε (ουπς)... δεν το νιώθεις; Δεν λαμβάνεις την ενέργεια που στέλνω; Πρέπει να στο πω δηλαδή;».
Μουρλάθηκα εντελώς!

Θυμάμαι ένα σχόλιο που άφησε κάποιος στο youtube, στο προφίλ μου, και μου είπε ότι θεωρεί πως πολλά από αυτά που γράφω είναι λάθος (απόψεις). Το ξέραμε αυτό! Το θέμα είναι να πω κάτι σωστό! Και το πιο περίεργο όλων είναι που οι περισσότεροι από εσάς αντιλαμβάνεστε τι λέω και συμφωνείτε και μαζί μου. Τι να πω ρε παιδιά; Για δέσιμο είστε και εσείς!
Δεν κάνουμε ένα γκρουπάκι να μαζευτούμε όλοι οι καμμένοι; Για σκεφτείτε το σοβαρά!!!

Επίσης... μήπως ξέρετε, όταν έχουμε έναν κόμπο, εκεί γύρω από το στομάχι, σαν βάρος, που ξέρεις ότι δεν είναι από το φαγητό, πώς τον διώχνουμε;;; Πώς φεύγει;;;



=> ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ! Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΦΕΡΕΙ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ! ΦΙΛΑΚΙΑ...

Giusy Ferreri - Novembre























..:: Να ‘ναι καλά... η ΜΟΥΣΙΚΗ! ~ 03/12/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Αχ αυτή η μουσική! Πώς γίνεται να με γεμίζει πάντα;! Πώς γίνεται να με εκφράζει τόσο πολύ;! Πώς;!

Εν τω μεταξύ κοίτα εδώ τι γίνεται...

Με το που ξεκίνησα να γράφω την πρώτη λέξη του κειμένου, μπήκε -από την playlist που έτυχε να παίζει στο Pc- το κομμάτι My Baby U από Mark Anthony. Γιατί το λέω αυτό θα μου πεις...

Γιατί πέρα από το ότι είμαι τρελά ερωτευμένη με το κομμάτι αυτό, όπως και με το «Love Is All», ταιριάζει απόλυτα με το λόγο που ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο και δεν περίμενα η σκέψη μου και τα συναισθήματά μου, από τα εκατοντάδες τραγούδια της Playlist να «επιλέξουν» εκείνη τη δεδομένη στιγμή αυτό το τραγούδι.

Τέλος πάντων... Μια σύμπτωση ίσως απλά...

Το κομμάτι αυτό λέει:

as i look into your eyes
i see all the reasons why
my life's worth a thousand skies
you're the simplest love i've known
and the purest one i'll own
know you'll never be alone

my baby you
are the reason i could fly
and 'cause of you
i don't have to wonder why
baby you

there's no more just getting by
you're the reason i feel so alive
though these words i say are true
they still fail to capture you
as mere words can only do
how do i explain that smile
and how it turns my world around
keeping my feet on the ground

i will soothe you if you fall
i'll be right there if you call
you're my greatest love of all

arianna i feel so alive


Μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα λοιπόν ξεχωρίζω αυτό που λέει «Είσαι ο λόγος που αισθάνομαι τόσο ζωντανός»...

Αλήθεια... ποιος είναι ο λόγος που μας κάνει να νιώθουμε τόσο ζωντανοί; Αναρωτιέμαι. Είμαι βέβαιη πως αυτός ο στίχος αγγίζει όλους μας με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια ένταση. Γιατί όμως;
Είχα γράψει πριν καιρό ότι πράγματι κάτι υπάρχει, ένα απροσδιόριστο κάτι που μου δίνει ζωή.

Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα κάτι ερωτικής φύσεως... Είναι όμως κάτι πολύ πολύ δυνατό και θέλω να το βρω, θέλω να το μάθω, θέλω να το «γνωρίσω».
Η μητέρα μου λέει πολλές φορές ότι είναι κάποιος ή κάτι που ακόμα δεν έχει έρθει η στιγμή να γνωρίσω και πως όταν γίνει αυτό, τότε θα πάψει να είναι κάτι «απροσδιόριστο», αλλά κάτι που θα ζω πραγματικά...

Τι να πω; Μπορεί να έχει και δίκιο.

Πολλές φορές νιώθω ότι όλο αυτό που αναφέρω παίρνει μορφή σε καταστάσεις και πρόσωπα γύρω μου. Νιώθω αυτό που λέμε «Ωπ... Εδώ Είμαστε»... Όμως γρήγορα χάνεται. Και έτσι συμπεραίνω πως ίσως η μητέρα μου έχει δίκιο.

Ξέρω πως ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά ξέρω επίσης ότι ακόμα και εσύ που διαβάζεις αυτά που γράφω τώρα, έχεις βιώσει ή βιώνεις κάτι παρόμοιο.

Σημάδια...

Αυτά τα σημάδια πρέπει να μάθω να αντιλαμβάνομαι και να ερμηνεύω...

Και νομίζω πως πλέον είμαι στον σωστό δρόμο.

Άργησα να φθάσω ως εδώ, αλλά νομίζω πως...
«Ωπ... Εδώ Είμαι!».

Και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο πάλι... θέλω να αφιερώσω το κείμενο αυτό στον Άκη...
Να’ σαι πάντα καλά!

Marc Anthony - My Baby U























..:: Εδώ ΞαΝά!... ~ 06/11/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Cool!!
Come on.... LOOK at me!
The hair, the smile, the eyes....
How COOL am I??



Να ‘μαστε πάλι εδώ, αν και μετά από καιρό...

Εδώ, σε ό,τι αγαπώ περισσότερο.

Ας αρχίσουμε με τα απλά:
Δουλίτσα κάθε μέρα και μάλιστα ενδιαφέρουσα! Η μούρη μου, από απλή συντάκτρια ύλης, έφθασε να κάνει ρεπορτάζ, έπειτα παρουσίαση δελτίου και μετά και μοντάζ. Πολλά μαζί, κουραστικά κάποιες στιγμές, αλλά σίγουρα μοναδικά. Δεν το περίμενα ομολογώ! Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, μα οι εμπειρίες που λαμβάνω είναι απλά ΤΕΛΕΙΕΣ!
Μακάρι όλα να πάνε καλά και να συνεχίσουν έτσι όπως τώρα, και γιατί όχι να βελτιωθούν...
Επίσης, ξεκίνησα και εκπομπούλα στο ραδιόφωνο. Ποιος το περίμενε, κι όμως να... συνέβη! Χιχι...

Όποιος θέλει να γελάσει, μπορεί να μου ζητήσει να του γράψω ένα σιντάκι με ένα δελτίο ή μια εκπομπή... Χεχε... αξέχαστες στιγμές!

Λοιπόν, πέρα από αυτά τα ωραία, τα υπόλοιπα μένουν σταθερά.

Θα μου πεις... πολλά ζητάς! Θες όλα να αλλάξουν προς το καλύτερο; Όχι φυσικά. Ήδη αυτά που κάνω και βιώνω τώρα είναι αρκετά για να με κάνουν πολύ χαρούμενη.
Όμως υπάρχουν κι άλλα πράγματα που λείπουν και που σου στερούν την ευτυχία.

Βέβαια, αχάριστη δεν είμαι και ούτε θέλω να γίνω.
Όμως βαθιά μέσα μου θα ήθελα να βρω λίγο χρόνο για εμένα και για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που δυστυχώς λείπουν από την καθημερινότητά μου.

Τέλος πάντων...

Το σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας και τη διάθεση να δεχθούμε όσα άσχημα ή όμορφα έρχονται στη ζωή μας.

Και δόξα τω Θεώ, αυτά τα δύο τα έχουμε για τώρα...

Για ό,τι άλλο, απλά...... (Θα) Περιμένω......

Britney Spears - Everytime



Notice me, take my hand
Why are we strangers when
Our love is strong
Why carry on without me

Everytime I try to fly, I fall
Without my wings, I feel so small
I guess I need you, baby
And everytime I see you in my dreams
I see your face, it's haunting me
I guess I need you, baby

I make believe that you are here
It's the only way I see clear
What have I done
You seem to move on easy

And everytime I try to fly, I fall
Without my wings, I feel so small
I guess I need you, baby
And everytime I see you in my dreams
I see your face, you're haunting me
I guess I need you, baby

I may have made it rain
Please forgive me
My weakness caused you pain
And this song's my sorry

At night I pray
That soon your face will fade away

And everytime I try to fly, I fall
Without my wings, I feel so small
I guess I need you, baby
And everytime I see you in my dreams
I see your face, you're haunting me
I guess I need you, baby






















..:: Πώς τα φέρνει η ζωή... ~ 17/9/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Confused!!
What day is it? Where am I?
Where are my socks? Did I feed the dog?
I am SO confused today!



Για δες! Πώς τα φέρνει η ζωή! Εεε;!
Όταν μπορείς εσύ δεν μπορεί ο άλλος. Και όταν μπορεί ο άλλος δεν μπορείς εσύ! Χαχα... Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν.
Στο προηγούμενο κείμενο ανέφερα κάτι πολύ ωραίο, το οποίο μπορεί εκείνη τη στιγμή που το γράφεις να το σκέφτεσαι και να το νιώθεις και να το πιστεύεις, αλλά πιο μετά μπορεί να έρθεις στην κατάλληλη φάση και κατάσταση και να το επεξεργαστείς πλήρως και να βγάλεις και πολλά συμπεράσματα.
Είχα γράψει λοιπόν το εξής:
«Πολλές φορές ξεπερνώ και όσα με κάνουν ευτυχισμένη στιγμιαία, ακριβώς γιατί μόνο για μια στιγμή μπορούν να το κάνουν και όχι περισσότερες!!!»
Ξέρετε λοιπόν που κατέληξα όσο σκεφτόμουν αυτή την πρόταση; Στο ότι παρά το γεγονός ότι είμαι μόλις 25 (κάτι...) έχω φθάσει στο σημείο να χαίρομαι μόνο για μια στιγμή. Δηλαδή να νιώθω χαρούμενη μια στιγμή, να ενθουσιάζομαι μια στιγμή, να ερωτεύομαι μια στιγμή... όλα μόνο ΜΙΑ στιγμή.
Και ξέρετε κάτι; Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Μάλιστα με κάνει ψυχολογικά ακόμα χειρότερα, γιατί φθάνω στο σημείο να πιστεύω ότι οι άλλοι με κάνουν να νιώθω έτσι, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα το έχω εγώ, όσο κι αν λέω, κι αν πιστεύω ότι εγώ είμαι η νορμάλ τύπισσα που όλα τα κάνει σωστά.
ΛΑΘΟΣ!
Μέγα λάθος!
Κι όμως... κάτι δεν κάνω σωστά με αποτέλεσμα είτε από την αρχή να δημιουργώ αυτή την κατάσταση μέσα μου είτε να φτιάχνω τις κατάλληλες συνθήκες ώστε με οποιοδήποτε τρόπο να νιώσω αυτή την κατάσταση.
Ξέρω πως τα γράφω μπερδεμένα. Δεν τα σκέφτομαι όμως και έτσι.
Τέλος πάντων...
Αυτό που θέλω να πω είναι μήπως προκαλώ, εν αγνοία μου, πράγματα να συμβούν που τελικά με ρίχνουν ψυχολογικά, με απογοητεύουν, με ξενερώνουν και πάει λέγοντας.
Αν αυτό συμβαίνει... τότε την βάψαμε! Είμαι για δέσιμο! Και ίσως και επικίνδυνη και για εμένα και για τους άλλους.
Πω πω προβληματίστηκα πολύ τώρα. Και το δύσκολο της υπόθεσης είναι ότι δεν έχω λύση στο θέμα αυτό.
Εννοείται πως κάθε πρόταση είναι καλοδεχούμενη... Ίσως ξέρετε κάτι παρά πάνω όλοι εσείς που με διαβάζετε και μπορείτε να βοηθήσετε…
Πάντως σε ένα πράγμα καταλήγω και σήμερα.!
Ότι γράφω και πάλι ξενερωμένη από κάτι... Μπορεί και από ένα απροσδιόριστο κάτι.
Και ίσως είναι καλύτερα να διώξω μακριά και οριστικά πλέον αυτό το κάτι. Ίσως πρέπει να συνεχίσω χωρίς μεγάλους ενθουσιασμούς, ρομαντικές σκέψεις, παιδιάστικες ενέργειες, ανώριμες αποφάσεις, τρελούς ρυθμούς. Ίσως να πρέπει να συνεχίσω σε αργούς, απλούς ρυθμούς και πράγματα σταθερά. Ίσως να μην είμαι για τη βαβούρα, αλλά για την ηρεμία. Ίσως να είμαι φτιαγμένη να ζω στην κοσμάρα μου και να μην πρέπει να μπλέκομαι από δω και από κει σε καταστάσεις μυστήριες και δύσκολες ψυχολογικά.
Δεν είμαι σε ηλικία πειραματισμών, δεν νομίζετε;!
Ή είμαι;;;...
Τι να πω...

VNV Nation - Beloved



MirrorMask + Going Back Home +























..:: Προσπαθώντας να καταλάβω... ~ 25/8/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


MAD!!!!
Stay the heck out of my way!
Do NOT be nice to me. Bah humbug!!
What are you going to do about it?



Πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος και πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μόνο ώρα, πόσο μάλλον σε μια ημέρα, σε μια εβδομάδα, σε ένα μήνα.
Και μετά κάθεσαι ήρεμος πίνοντας το καφεδάκι σου ή το ποτάκι σου και σκέφτεσαι όλα όσα έγιναν και γίνονται και παλεύεις να προλάβεις το χρόνο να τα επεξεργαστείς, να τα αξιολογήσεις, να τα «τακτοποιήσεις» και τέλος πάντων να βγάλεις μια άκρη.
Μια άκρη που ποτέ δεν «έρχεται»!
Δεν είναι σωστή η διαδικασία που ακολουθώ και πρέπει να σταματήσω όλο αυτό που κάνω. Να προσπαθώ δηλαδή εκ των υστέρων να βάλω μια τάξη στη ζωή μου. Δεν γίνεται! Δεν παίζει!

Αν δεν το κάνεις την στιγμή εκείνη, την στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, τότε μετά είναι πολύ αργά και δεν έχει νόημα, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να αλλάξεις και κάτι!
Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι όλα βαίνουν καλώς. Αλίμονο κιόλας! Αν όλα πήγαιναν καλά, θα είχαμε και θέμα!
Μπορώ να πω όμως ότι από κάπου, από ένα απροσδιόριστο και άγνωστο πιθανό «κάπου» παίρνω δύναμη και ξεπερνώ όσα με θλίβουν, με στρεσάρουν, με ρίχνουν, με κουράζουν.
Πολλές φορές ξεπερνώ και όσα με κάνουν ευτυχισμένη στιγμιαία, ακριβώς γιατί μόνο για μια στιγμή μπορούν να το κάνουν και όχι περισσότερες!!! Και αυτό πάλι, καλό είναι.

Τέλος πάντων... Η αλήθεια είναι πως κουράστηκα πάρα πολύ από όλα αυτά και θέλω κάποιοι γύρω μου να το ξέρουν. Το λέω, αλλά δεν το καταλαβαίνουν και με τρελαίνουν περισσότερο. Οπότε λίγη ηρεμία είναι ό,τι πρέπει! Όλοι μας περνάμε φάσεις και μάλιστα όσο μεγαλώνεις και γερνάς όπως και εγώ , αποζητάς ακόμα περισσότερο την χαλάρωση. Άρα μην μπαίνετε στον χώρο μου και με στρεσάρετε. Ίσως μέσα από το κείμενο αυτό γίνω πιο κατανοητή.

Φιλαράκια μου εδώ είμαι για ό,τι θέλετε. Λαμβάνω μηνύματά σας σε όλες τις σελίδες μου και μου αρέσει αυτό. Είμαι εδώ και όποτε μπορώ και μπορείτε θέλω να τα λέμε. Πολλές φορές, άγνωστοι φίλοι σε κατανοούν περισσότερο από ότι οι γνωστοί σου φίλοι. Και για αυτό σας ευχαριστώ .

Φιλιά...

Sanjuro ft. Antonis - Όταν δεν είσαι εδώ



Sanjuro ft. Antonis - Να την προσέχεις























..:: Γρήγορη Βόλτα... ~ 8/7/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο!
Χάθηκα, αλλά τι να κάνω!
Τέρμα οι σπουδές, τέρμα η Αθήνα, επιστροφή οριστικά στον τόπο μου και πολλή δουλειά!
Αυτά είναι! Και ωραία και άσχημα. Μου λείπει η Αθήνα. Μου λείπουν οι φίλοι μου! Παιδιάάάά... με ακούτε?????? Σας σκέφτομαι κάθε μέρα!!!

Από την άλλη όμως, ήρθα εδώ και όλα δείχνουν να πηγαίνουν τέλεια! Βρήκα δουλειά, ως εκπαιδευόμενη για ένα διάστημα, σε χώρο όπου μπορώ να αποκτήσω μεγάλη και σημαντική εμπειρία. Οπότε...
Η επιλογή μου να επιστρέψω ήταν σίγουρα θετική αν βάλω μέσα στο τελευταίο και το γεγονός ότι είμαι κοντά στην οικογένειά μου!
Θα επανέλθω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δυστυχώς ή και ευτυχώς, έχουμε πολύ τρέξιμο και χρόνο περιορισμένο. Θα προσπαθήσω όμως σιγά σιγά να τα ρυθμίσω όλα!
Σας φιλώ γλυκά και σας σκέφτομαι...

Nirvana - The man who sold the world

Λίγο... "κατάθλιψη" το τραγουδάκι, αλλά αξίζει! Συν ότι του έχω αλλάξει τα φώτα τον τελευταίο καιρό. Αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε όλα τα φιλαράκια...























..:: «Έρωτα, έρωτά μου...» ~ 22/5/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Confused!!
What day is it? Where am I?
Where are my socks? Did I feed the dog?
I am SO confused today!



Λοιπόν, κοιτάξτε πως έχουν τα πράγματα.
Είτε είσαι ερωτευμένος είτε δεν είσαι και νομίζεις ότι είσαι, η «βλάβη» υπάρχει.
Τι θέλω να πω;
Ότι τόσο τις φορές που έχεις ερωτευτεί όσο και εκείνες που νομίζεις ότι έχεις ερωτευτεί, έχεις πάθει «εμπλοκή», έχεις καεί, δεν λειτουργείς σωστά τέλος πάντων. Κατάλαβες;

Όχι...
Πφφφ... γιατί κανένας δεν καταλαβαίνει τι θέλω να πω; Πρόβλημα!
Αυτό που θέλω να πω σήμερα είναι ότι έχω πάθει «βλάβη». Ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω καλά, κάτι πάει λάθος. Σίγουρα πάντως παίζει ένα από τα δύο πιο πάνω που ανέφερα, εννοώ ένας από τους δύο λόγους.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ «ΕΜΠΛΟΚΗ».

Χμμ... το βλέπεις άλλωστε! Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί δεν καταλαβαίνεις αυτά που γράφω. Και λογικό μου φαίνεται. Ούτε εγώ καταλαβαίνω τι γίνεται τον τελευταίο καιρό, πόσο μάλλον όταν πάω να το εξηγήσω...
Που να στο έλεγα και προφορικά! Εκεί να δεις ασυνεννοησία!

Τέλος πάντων... Συνεχίζω αυτό που ήθελα να πω σήμερα...

Ξέρεις πως είναι; Σα να δοκιμάζεις ένα φαγητό ρε παιδί μου, να το λατρεύεις, να γίνεται το αγαπημένο σου, να μην θες να το αλλάξεις με τίποτα, να λες ότι δεν πρόκειται να δοκιμάσεις ποτέ άλλο φαγητό πέρα από αυτό, και ΞΑΦΝΙΚΑ να δοκιμάζεις ένα άλλο και να διαπιστώνεις ότι το άλλο είναι ό,τι καλύτερο έχεις φάει ποτέ στη ζωή σου!! Να θες να το τρως κάθε μέρα, πρωί - μεσημέρι - απόγευμα - βράδυ.
Μέχρι να σκάσεις όμως;;;!!! Εδώ σε θέλω...

Θα μου πεις... Την έπιασε η μλκία πάλι αυτή την κοπέλα και θα σου πω πως μπορεί και να την έπιασε! Το θέμα είναι τι κάνουμε. Τι γίνεται;;;

Ωχ ωχ... προβλήματα βλέπω εγώ πάλι. Πολλά προβλήματα! Πάρα πολλά προβλήματα...

Υ.Γ.: Ζητείται ψυχολόγος για 24 ώρες το 24ωρο...

Αφιερωμένο...

Giusy Ferreri - Non ti scordar mai di me























..:: Όνειρα... ~ 3/5/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Lonely!!
Nobody likes me, everybody hates me...
I'm going to eat a worm!
Would you be my friend?



Κάποτε μου είχε πει κάποιος να μην κάνω όνειρα, γιατί δεν βγαίνουν ποτέ αληθινά. Και πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι όσα θέλω να ονειρευτώ να τα κάνω πραγματικότητα πριν τα δω στον ύπνο μου ή έστω τολμήσω να τα φανταστώ...

Γελάς;;; Κι εγώ τότε γελούσα και κορόιδευα γιατί μου ακούγονταν αμπελοφιλοσοφίες όλα αυτά. Τελικά, όμως, είχε δίκιο.

Μέχρι να ποθήσεις κάτι, να το ονειρευτείς, να το σκεφτείς και μετά να κάνεις τις απαραίτητες ενέργειες για να το πετύχεις... πάει!... χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Αν, όμως, το ποθήσεις και επιχειρήσεις να το κάνεις πραγματικότητα τότε οι πιθανότητες είναι σαφώς περισσότερες να... επιτύχεις!

Εκτός πια και αν είσαι ο μεγαλύτερος γκαντέμης του κόσμου και όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, βλέπε... Μέμα Χεχε

Ναι, ναι... ένα είδος γκαντεμιάς χαρακτηρίζει και εμένα και ομολογώ ότι για άλλη μια φορά τα γεγονότα με προλαβαίνουν. Διότι μέχρι να τα επεξεργαστώ, σύμφωνα με διαδικασία παρόμοια με την πιο πάνω που ανέφερα, τα πράγματα έρχονται τούμπα. Αρχικά τα βλέπεις από πάνω και νιώθεις ότι... «το 'χεις» και την άλλη στιγμή τα κοιτάς από κάτω να έρχονται με ορμή κατά πάνω σου.

Πφφ... πολύ το φιλοσοφήσαμε το θέμα όμως, ας χαλαρώσουμε λίγο.

Λοιπόν, έκλεισα 10 μέρες στην Αθήνα. Χαχαχα... γελάμε εδώ!

Κι όμως, ανέβηκα για 4-5 μέρες και έκλεισα 10. Αν πω ότι δεν πέρασα καλά, θα τα «ακούσω» από κάποιους, αλλά επειδή είμαι ειλικρινής θα πω ότι πέρασα και καλά και άσχημα. Άσχημα, περισσότερο γιατί από την πρώτη κιόλας μέρα κουράστηκα ψυχολογικά.

Ομολογώ ότι η Αθήνα με «αλλάζει», με κάνει άλλο άνθρωπο. Στην επαρχία είμαι χαλαρή και τίποτα δεν με αγχώνει. Στην Αθήνα τα πάντα μου φαίνονται βουνό και νιώθω πως πρέπει να τρέχω για να προλάβω πράγματα και καταστάσεις. Ουσιαστικά, λοιπόν, δεν γίνομαι άλλη Μέμα. Μία είμαι και στην επαρχία και στην Αθήνα. Απλά στην πόλη η Μέμα φορτίζεται αρνητικά και μεταδίδει αρνητική ενέργεια και στους άλλους.

Ελπίζω τα φιλαράκια μου επάνω, αυτή τη φορά που πήγα, να είδαν μια βελτιωμένη κατάσταση σε σύγκριση με τις παλαιότερες και έτσι να μην μου κρατούν κακία. Δεν μου αρέσει να με αγχώνουν και για αυτό δεν θέλω να αγχώνω και τους άλλους.

Θα σας ξανά έρθω σύντομα, μη νομίζετε ότι την γλιτώσατε!

Φιλάκια σε όλους όσους μένουν στην Αθήνα και ξέρουν ότι τους αγαπώ και τους σκέφτομαι...

Υ.Γ.1: Στην ομάδα «l»... Παιδάκια, μπορεί να έφυγα από την ομάδα, αλλά σας αγαπώ και σας σκέφτομαι πάντα...

Υ.Γ.2: Στον «Π»... Φιλαράκι συγγνώμη που δεν βγήκαμε για ποτάκι το Σάββατο, αλλά έφυγα μια μέρα νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζα. Σου υπόσχομαι πως την επόμενη φορά θα τα σπάσουμε. Τέρμα οι καφέδες... Πάμε για άλλα... για γλέντια... και εννοείται μαζί με την «Κ».

Υ.Γ.3: Στην «Κ»... Στεναχωρήθηκα που ήμουν «εκτός» τόσο καιρό. Έπρεπε να μου είχες μιλήσεις κοριτσάκι... Σ' αγαπώ και σε σκέφτομαι και όπως είπα και πιο πάνω, με τον «Π», την επόμενη φορά, θα τα κάνουμε γυαλιά καρφιά. Τέρμα οι στεναχώριες. Χαρές και μόνο χαρές!

Υ.Γ.4: Στον «Μ»... Χάρηκα πάρα πολύ που τα είπαμε τόσο σύντομα, μετά την συνάντηση στο χωριό και όπως σου είπα και από κοντά είμαι ευτυχισμένη που γνώρισα και εσένα και τον αδερφό σου «Λ», έστω και μετά από τόσα χρόνια... Σε όσα θα έρθουν λοιπόν...

Υ.Γ.5: Στον «Λ»... Ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές και εξόδους στην Αθήνα χεχε. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και πάντα να χαμογελάς! Φιλιά στον «Κ» και την «Σ».

Κλείνω με ένα τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους όσους ανέφερα. Συγγνώμη που το τραγούδι δεν είναι ευχάριστο, αλλά το λατρεύω και είναι αυτό που με εκφράζει τις ώρες αυτές... δυστυχώς...

Σας αγαπώ πολύ

Asfix – Μαζί Μου Ξενυχτάς























..:: Περνά ο καιρός... ~ 17/4/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Lovestruck!!
I'm in love, I'm in love, I'm in love!!
Need I say more?
I'm in LOVE! Nothing is getting me down today!



Πω πω... περνά ο καιρός όντως! Και μάλιστα πολύ γρήγορα!

Κοντεύω τους 4 μήνες στην Κρέστενα, μόνιμα όπως έχω πει, και ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε όλος αυτός ο καιρός. Και φτάσαμε και στο Πάσχα... Πα πα...

Τι μου κάνετε εσείς;;; Για πού το βάλατε για τις γιορτές;; Εεε;

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα email σας... Χαίρομαι που βρίσκω -ή μάλλον με βρίσκουν- άνθρωποι από παλιά ή από σελίδες που ήμουν μέλος και δεν μπαίνω πια. Σας ευχαριστώ γενικά για τις φιλίες σας μέσω διαδικτύου... Οι φιλίες είναι όμορφες από όπου και να βρίσκεσαι... είτε μέσω διαδικτύου είτε «ζωντανά»...

Τα νέα μας τώρα... Τα δικά σας τα μαθαίνω, τα δικά μου δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο... Πέρα δηλαδή από το ότι εισπνέω οξυγόνο στην εξοχή, τίποτε άλλο σημαντικό. Ηρεμία! Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.

Πλάι μου οι δικοί μου άνθρωποι, κάθε στιγμή, και χαλάρωση... Τέλεια!

Όσο για δουλειά... Τι να πω;! Πίκρα η κατάσταση. Θα μου πεις «ψάχνεις και δεν βρίσκεις;» και θα σου απαντήσω ότι ψάχνω και βρίσκω, αλλά...

Πολλά τα «αλλά» εδώ. Πάρα πολλά. Και το δύσκολο είναι ότι ψάχνω πάνω στο αντικείμενό μου, κάτι που σημαίνει No money!!! Δυστυχώς.

Σκούρα τα πράγματα με τις δουλειές. Ελπίζω να μην αντιμετωπίζετε τέτοιο πρόβλημα. Να είστε άνεργοι δηλαδή ή να δουλεύετε ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΤΕ! Ακούει κανείς εκεί έέέξωωω;;;

Χμμμ...

Λοιπόν παιδάκια μου... Σας φιλώ γλυκά και τρυφερά και σας εύχομαι να περάσετε τις πιο όμορφες γιορτές της ζωής σας! Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους!

Περιμένω διαβάσω τα νέας σας και συγγνώμη αν εξαφανίζομαι για μεγάλο χρονικό διάστημα... Υποχρεώσεις βλέπετε!

Μάκιαααααα...

Κλείνω με ένα τραγούδι ιδιαίτερο... Προσέξτε πόσο όμορφα λόγια έχει... Αφιερωμένο ΚΑΠΟΥ...

Chris Daughtry - What About Now?























..:: Καιρούς και χρόνια! ~ 20/3/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


MAD!!!!
Stay the heck out of my way!
Do NOT be nice to me. Bah humbug!!
What are you going to do about it?



Καιρούς και χρόνια! Πωπωπω...

Τι μου κάνετε;;; Εεε;;;

Τι γίνεται βρε παιδιά στη χώρα μας;! Παπαπα χαμός! Ξεκινάς από κάτι και σου προκύπτουν άλλα 500! Τι να πρωτοσυμμαζέψεις εδώ πέρα;!

Έχουν χάσει τη μπάλα όλοι. Από τον απλό πολίτη μέχρι τους «Μεγαλο»-πολιτικούς! Χάσαμε όλοι τη μπάλα, κυριολεκτικά.

Και τρέχουμε πανικόβλητοι να μαζέψουμε τα σπασμένα. Τρέχει η καθημερινότητα και εμείς από πίσω μπας και προλάβουμε να ζήσουμε κάτι. «Ό,τι» κάτι!

Και μετά μου λέτε γιατί δεν γράφω συχνά. Τι να γράψω; Πλέον όλοι αποκτήσαμε κοινή ζωή. Κάποτε κάτι διέφερε στις ζωές καθενός. Τώρα όμως ζούμε ακριβώς τα ίδια γεγονότα και παλεύουμε ακριβώς για τα ίδια πράγματα.

Και όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, το μόνο που μας έχει απομείνει είναι να ελπίσουμε σε μια φιλία και σε έναν έρωτα. Σε έναν άνθρωπο ρε φίλε να μιλάμε μαζί του, να συζητάμε. Να νιώθουμε καλά.

Τώρα θα μου πείτε... Να έχεις έναν άνθρωπο γιατί; Για να κλαίτε μαζί; Ε ναι... για να κλαίμε μαζί. Σαν τη γιαγιά εκείνη... την θυμάστε... που έλεγε ότι παίρνει την φίλη της (επίσης γιαγιά) και κοιμούνται μαζί γιατί φοβούνται τους ληστές; Λες και ο ληστής θα τρομάξει αν δει δύο γιαγιάδες!

Όχι. Απλώς νιώθουν πιο ήρεμες αν είναι μαζί, μοιράζονται τον φόβο τους και είναι θετικό. Αυτό θέλω να πω κι εγώ για τη φιλία και τον έρωτα. Όταν μοιράζεσαι, όλα είναι πιο όμορφα, πιο φωτεινά...

Πολύ «σκούρα» θα μου πείτε τα έβαψα. Μπούχτισα βλέπετε με όσα ακούω κάθε μέρα. Το 'χει και η δουλειά, καταλάβατε; Από το πρωί μες στην κλάψα... Πώς να την αποφύγεις;;

Τέλος πάντων... Το θέμα είναι να έχουμε υγεία και δύναμη και να παλεύουμε. Αργά ή γρήγορα ο καθένας τα καταφέρνει. Αν παλέψει για αυτό που θέλει... θα επιτύχει.

Σας φιλώ με ένα γλυκό τραγούδι μέσα από το τελευταίο βιντεάκι που έφτιαξα...

Να μου προσέχετε τους εαυτούς σας...

Διόνυσος - Ομορφότερη Στιγμή

























..:: Τρέξιμο και… χαρά! ~ 21/2/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Hysterical!!
Nooo!! The sky is falling!
Run for your life! Get out of here!
Where's my gas mask!! Run..Run..Run!!


Μας φάγανε οι δρόμοι. Ένα μήνα Κρέστενα, πίσω πάλι στην Αθήνα. Ένα μήνα Κρέστενα, άντε πάλι στην Αθήνα. Να τελειώσω κι εγώ με τη σχολή να εγκατασταθώ επιτέλους κάπου μόνιμα. Πάνω από 6 χρόνια τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα . Δεν πάει άλλο. Κουράστηκα. Και να πω ότι πήγαινα κάπου ευχάριστα, κάπου όμορφα, αλλά… Αθήνα;! Μα ήμαρτον κι εγώ! Τι λάθη είναι αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου! Παπαπα…

Και τώρα που λέμε λάθη… Πωπω πόσα λάθη! Με το τσουβάλι! Που να τα βάλω, δεν ξέρω, όλα αυτά τα λάθη. Βέβαια, από τα λάθη μαθαίνεις. Από την άλλη, ζορίζει το «πράγμα» όταν αυτά τα λάθη είναι «ηλίθια». Διότι, όπως και να το κάνουμε, είναι αλλιώς να πεις έκανα λάθος «πετυχημένο» και αλλιώς έκανα λάθος «ηλίθιο». Πώς γίνεται αυτό θα ρωτήσετε τώρα…

Γίνεται! Μη ρωτάτε πολλά. Ειδικά όσο υπάρχουν ηλίθιοι άνθρωποι και ηλίθιες καταστάσεις, άλλο τόσα ηλίθια λάθη θα κάνουμε. Ξέρω, γίνομαι κακιά… Αλλά μόνο με τους κακούς! Έτσι δικαιολογείται το «πράγμα» και σους!

Τι κάνουμε εμείς, λοιπόν, τώρα. Εμείς, η Μέμες/Δήμητρες, πέρα από το ότι πηγαινοερχόμαστε Αθήνα-Κρέστενα και Κρέστενα-Αθήνα, παλεύουμε να τελειώσουμε μια σχολή. Μας έφαγε αυτή η σχολή! Δεν πάει άλλο! Να τελειώσουμε να ηρεμήσουν τα κεφάλια μας.

Από την άλλη, ψάχνουμε και δουλειά. Αμέ. Και βρήκαμε, όπως όλα δείχνουν, πρώτα ο Θεός! Θα αφοσιωθούμε σε αυτήν λοιπόν, και θα «πετάξουμε» όλα τα παλιά που οδηγούν στο μηδέν και στο τίποτα.

Κρατάμε, λοιπόν, όλο αυτό το οξυγόνο της όμορφης επαρχίας μας και προχωράμε…

Εις το επανιδείν…

=> Όσο για τραγουδάκι, θα ακούσουμε αυτό που ακολουθεί. Και ψιτ, που είστε: Μακριά από εμάς τέτοιοι ξινοί άνθρωποι! Πφφφ! Μακριά λέέέμεεε:

Μπλε - Δεν Θέλω























..:: (Αθήνα ή Κρέστενα;!) ΚΡΕΣΤΕΝΑ ΦΥΣΙΚΑ!!! ~ 21/1/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Πφφφ… οι μέρες περνούν πάρα πολύ γρήγορα! Ούτε τα γεγονότα προλαβαίνω, ούτε καν να σκεφτώ προλαβαίνω!

Είμαι στο χωριό μου αρκετές ημέρες τώρα. Φυσικά όχι για βόλτα, αλλά γιατί αποφάσισα να εγκατασταθώ και πάλι εδώ, μόνιμα.

Στο προηγούμενο κείμενο μιλούσα για το μεγάλο αυτό δίλημμα: Αθήνα ή Κρέστενα;

Τα πάντα έγερναν μια ζωή, και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, στην Κρέστενα. Όχι μόνο γιατί, όπως είπα και σε ένα φίλο εδώ πρόσφατα, εισπνέουμε όσο οξυγόνο γουστάρουμε, αλλά περισσότερο γιατί είμαστε ήσυχοι. Έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας ρε αδερφέ. Έχουμε την ήρεμη ζωή μας, τις πραγματικές φιλίες μας από το σχολείο, το κέφι μας και τη διασκέδασή μας και ό,τι άλλο θέλουμε.

Όχι όμως μόνο αυτό.

Πάντα πίστευα ότι στο χωριό οι άνθρωποι είναι πραγματικοί. Μπορεί κάποιοι να είναι καλοί, κάποιοι κακοί, κάποιοι στριμμένοι, άλλοι κουτσομπόληδες… Είναι όμως αληθινοί! Και αυτό το γουστάρω. Αν σε θεωρούν μαλάκα, θα έρθουν, θα σου χώσουν μια μπουνιά και θα στα ψάλλουν. Αν σε θεωρούν καλό, θα έρθουν, θα σε αγκαλιάσουν και θα σε καλημερίσουν με ένα τεράστιο χαμόγελο, παρά τα προβλήματα που κουβαλούν. Αν πάλι σε θεωρούν αδιάφορο, τότε δεν σηκώνουν ούτε το βλέμμα να σε κοιτάξουν.

Και τελικά, αυτό είναι που σιχάθηκα στην Αθήνα. Τελικά δεν με κούρασε η κίνηση, η ρουτίνα, το καυσαέριο ή το γενικότερο ψωνίστικο στυλάκι της πόλης. Εκείνο που σιχάθηκα είναι η υποκρισία, οι ψεύτικοι άνθρωποι και η εκμετάλλευση. Η κάθε είδους εκμετάλλευση.

Πφφφ… και πάλι λοιπόν!

Ευχαριστώ το Θεό που με φώτισε και έφυγα τόσο γρήγορα από τη χαβούζα αυτή. ΤΟΝ ευχαριστώ πραγματικά για την φώτιση αυτή!

Δυστυχώς, όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και για προσωπικούς λόγους, θα πρέπει να επισκέπτομαι αυτό το πράμα που λέγεται Αθήνα! Τουλάχιστον πλέον θα πηγαίνω «υποψιασμένη» και «ξενερωμένη»... με όλους και με όλα!!!

C u in hell, λοιπόν, που λέει και ένα αγαπημένο τραγουδάκι…

Υ.Γ.: Πολλές φορές οι απόψεις μας αλλάζουν σε διάφορα θέματα! Έτσι και οι δικές μου! Μην απορείτε λοιπόν…

Χμμ… και από τραγουδάκι… ας ακούσουμε αυτό:

Amy Winehouse - Back To Black























..:: Αθήνα ή Κρέστενα;! ~ 3/1/2009 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Confused!!
What day is it? Where am I?
Where are my socks? Did I feed the dog?
I am SO confused today!



Καταρχάς, θέλω να ευχηθώ σε όλους τους φίλους που επισκέπτονται την σελίδα μου, καλή χρονιά, γεμάτη με τα πιο όμορφα πράγματα που επιθυμεί ο καθένας περισσότερο, μα πάνω από όλα γεμάτη με υγεία και χαμόγελα!

Βρίσκομαι στο χωριό μου για λίγες μέρες, κάτι που σίγουρα με βοηθά να χαλαρώσω και να ξεχαστώ από τη ρουτίνα της Αθήνας. Εκείνο όμως που με προβληματίζει και αντί να με χαλαρώνει με αγχώνει περισσότερο, είναι ότι το τελευταίο διάστημα επιθυμώ όλο και πιο πολύ να κατέβω στον τόπο καταγωγής μου μόνιμα.

Και θα μου πείτε… «και γιατί δεν το κάνεις;»!

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, με βασικότερο τη δουλειά και τη σχολή μου. Από τη μια, δεν έχω πάρει ακόμα το πτυχίο μου, κάτι που με αναγκάζει να παραμένω στην Αθήνα (δυστυχώς) και από την άλλη δεν ξέρω αν πρέπει «να κλείσω ή να ανοίξω» πόρτες επαγγελματικά στην Αθήνα, εφόσον σκέφτομαι να κατέβω μόνιμα στο χωριό.

Αυτό σημαίνει, πώς αν κλείσω πόρτες τώρα και έπειτα δεν καταφέρω να βρω δουλειά στο χωριό, τότε βγαίνω «χαμένη». Το ίδιο και αν ανοίξω πόρτες στην Αθήνα και έπειτα χρειαστεί να φύγω.

Οπότε καταλήγουμε στο μηδέν.

Επιπλέον, υπάρχουν πολλά που με κρατούν στην Αθήνα, και χαίρομαι για αυτό, με βασικότερο την τωρινή δουλειά μου, την οποία δεν θέλω να εγκαταλείψω, όχι άμεσα τουλάχιστον, όπως δεν θέλω να αφήσω πίσω μου και παιδιά με τα οποία κάνω παρέα και τα αγαπώ.

Τώρα θα μου πείτε… «Αποφάσισε!». Αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο και επώδυνο.

Αν ζυγίσω τώρα τις καταστάσεις γύρω μου, όλα γέρνουν προς την Αθήνα. Αν βάλω μέσα όμως και το συναίσθημα ή τη ζωή μου στο χωριό, τότε τα πάντα γέρνουν στην Κρέστενα.

Οπότε…

Σκούρα τα πράγματα!

Επίσης, θα μου πείτε: «και γιατί αγχώνεσαι από τώρα χωρίς λόγο;»! Νομίζω γιατί όσο περνά ο καιρός πρέπει να πάρω τελικές αποφάσεις, κυρίως για το που τελικά θα μείνω, ώστε βάσει αυτού να μπουν στη σειρά και τα υπόλοιπα πράγματα, όπως τα πιο πάνω που ανέφερα. Και δεν γίνεται να ξυπνήσω μια μέρα και να πω, «ωραία, φεύγω από την Αθήνα». Για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να έχουν προηγηθεί πολλά περισσότερα, τα οποία είναι περιττό να αναλύσω.

Τέλος πάντων. Το θέμα δεν είναι τι σκέφτομαι, αλλά τι πρέπει τελικά να κάνω, και πάνω σε αυτό, κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.

Πφφφ… τέλος το παραλήρημα!
Στείλτε μου μηνύματα και emails και πείτε μου τα νέα σας. Πώς περάσατε, τι κάνατε στις γιορτές, τι σας έφερε ο Άγιος Βασίλης και όλες τις εξελίξεις των ημερών αυτών. Οκ?

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου…

Και ένα τραγουδάκι για όλους σας και για εμένα, καθώς μου αρέσει τρεεεεελάάάάά…



The Rasmus - Living In A World Without You
























..:: «Χωρίς τίτλο» ~ 7/12/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Confused!!
What day is it? Where am I?
Where are my socks? Did I feed the dog?
I am SO confused today!



Λοιπόν, τυχαίνει να περνάω κείμενο τις ημέρες των επεισοδίων στα Εξάρχεια (και όχι μόνο!).

Φυσικά δεν θα αναλύσω όλο το σκεπτικό μου γύρω από το τι είναι αστυνομία, κατά άλλους «μπάτσοι» ή γύρω από το τι είναι οι αναρχικοί και οι κουκουλοφόροι. Το έχω αναφέρει πιο παλιά αυτό, στο blog μου και δεν θα το ξανά κάνω, γιατί δεν θέλω να βάλω τέτοια θέματα εδώ μέσα.

Θέλω να πω μόνο ένα πράγμα.

Ακούω διαρκώς περί «κωλόμπατσους», «σκατόμπατσους», «αλήτες» μπάτσους, και όποιο άλλο συνθετικό μπροστά από τη λέξη αυτή.

Και ας υποθέσουμε ότι τα δέχομαι όλα αυτά για κάποιον που αφαιρεί τη ζωή από ένα 15χρονο αγόρι.

Αναρωτιέται, όμως, κανείς τι σκατά είναι οι αναρχικοί και πόσο κακό προκαλούν; Μπορεί να μην αφαιρούν τη ζωή εν ψυχρώ, αφαιρούν χιλιάδες ζωές όμως κάθε φορά που βγαίνουν στους δρόμους, καταστρέφοντας τόσες περιουσίες. Καταστρέφοντας γενικώς ο,τιδήποτε βρεθεί μπροστά τους. Όχι φυσικά. Αυτά δεν τα σκέφτεται κανείς!

Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τη λέξη… ΑΛΗΤΗΣ! Αυτό να κάνουμε!



Και πάμε στα δικά μας…

Κυριακή σήμερα.
Ο Χειμώνας άφαντος!
Χριστούγεννα στην παραλία μάλλον θα κάνουμε.
Φέτος, πάντως, εγώ θα τα γιορτάσω στην πόλη. Πρώτη φορά μετά από… δεν θυμάμαι καν! Μπορεί και ποτέ! Πρώτη φορά μάλλον που τα γιορτάζω στην Αθήνα και όχι στην Κρέστενα.
Από τη μία χαίρομαι γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα κάνω κάτι διαφορετικό, από την άλλη δεν χαίρομαι και τόσο γιατί θα δουλεύω. Αλλά δεν πειράζει.

Δεν πιστεύω να μην έχετε μπει ακόμα στη σελίδα μας;! Τώρα μάλιστα που άλλαξε εντελώς!
Αν δεν κάνω λάθος (που δεν κάνω δηλαδή, χεχε)… είναι η καλύτερη ηλεκτρονική εφημερίδα του ελληνικού διαδικτύου αυτή τη στιγμή, για να μην πω η καλύτερη ηλεκτρονική σελίδα παγκοσμίως και φανώ υπερβολική!
Να μπείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! => www.e-liberta.gr

Αφαιρέθηκα, όμως, τώρα και ξέχασα τι ήθελα να σας γράψω. Εννοώ τα τελευταία νέα μου…

Χμμμ… Πέρα, λοιπόν, από το ότι θα περάσω Χριστούγεννα στην πόλη, έχω να δηλώσω ότι γίνεται ένα μπάχαλο. Και δεν εννοώ φυσικά τα γνωστά Βατοπαίδια/πορείες/απεργίες/κόμματα/ κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ..

Εννοώ ότι γίνεται μπάχαλο μέσα μου. Στο κεφάλι μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου… μέχρι και στο στομάχι μου! Και μη γελάτε καθόλου.

Αλλού πατάω, αλλού βρίσκομαι. Άλλα σκέφτομαι, άλλα κάνω. Άλλα θέλω, άλλα γίνονται. Ό,τι να ’ναι δηλαδή.

Για να μην μιλήσω καθαρά για το προσωπικό… το οποίο το έχει πάρει η κάτω βόλτα χεχε. Ζητείται επειγόντως γαμπρός. Ουρανοκατέβατος. Να πέσει μες στο γραφείο, διότι 24 ώρες το 24ωρο εκεί είμαι, μες στους τέσσερις τοίχους. Ούτε ο ήλιος δεν με βλέπει!

Μόνο έτσι θα απεξαρτηθώ από τη δουλειά και από όλα τα εξωπραγματικά που μου συμβαίνουν.

Όπως έλεγα, λοιπόν, επικρατεί μπάχαλο. Γι’ αυτό ακόμα κι αν δεν σας βρίσκεται γαμπρός, μπορώ να συναντήσω έναν ψυχολόγο, αν σας βρίσκεται εύκαιρος. Ή ψυχίατρο ακόμα καλύτερα. Πιστέψτε με! Τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου.

Ελάχιστος χρόνος και τρελό άγχος. Και φυσικά… υπερ-ένταση!!!

Και αν δεν με πιστεύετε για όλα αυτά, αρκεί να ακούσετε το τραγούδι που παίζει αυτή τη στιγμή… Μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβετε ότι... ξεκούτιανα εντελώς!!!

(Αφιερωμένο κάπου μακριά, πολύ… μακριά!)



Νίκος Μακρόπουλος – Κόπηκα Στα Δυο
























..:: «Προσπαθώντας…» ~ 4/11/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Ας αρχίσουμε από τα βασικά λοιπόν.

Ξέρω πως έχω χαθεί. Από το site μου, από τα προφίλ μου, από το γκρουπ μου, από το msn μου, από όλα…

Αν πω ότι φταίει μόνο η δουλειά θα είναι ψέμα.

Γι’ αυτό και δεν θα δηλώσω κάτι τέτοιο.

Φταίνε πολλά με βασικότερο τη δουλειά. Είναι δύσκολη περίοδος για όλους μας. Προσπαθούμε να σταθεροποιηθούμε σε κάτι με την ελπίδα να πάνε όλα καλά. Όλα… δεξιά, όπως λέμε.

Και έπειτα, είναι περίοδος καθοριστική για το μέλλον. Για όλους τους τομείς. Δουλειά, Προσωπική ζωή, Οικογένεια, Φιλία, κ.λπ..

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μες στην τρελή ενέργεια, ούτε ότι τα κέφια μου είναι και στα καλύτερά τους. Συχνά με παίρνει από κάτω, κυρίως λόγω κούρασης.

Είμαι όμως καλά. Εννοώ πως βαδίζω σταθερά.

Ξέρω ότι όσα γράφω δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρα, όμως πίσω από αυτά κρύβεται η πραγματική αλήθεια και ό,τι πραγματικά μου συμβαίνει.

Και αυτό φυσικά είναι, ότι όταν νιώθεις πως αγαπάς κάποιον, όταν νιώθεις ότι είναι πλάι σου με τον τρόπο του, τότε είσαι καλά. Ίσως και παρά πάνω από καλά.

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν ο άλλος δεν ξέρει ότι τον αγαπάς και ότι το χαμόγελό του είναι πηγή ζωής και δύναμης για εσένα!

Ξέρω πως όσα γράφω τα βλέπουν… «κάποιοι». Σημαντικοί για εμένα. Δεν τα βλέπει όμως εκείνος/εκείνη, τουλάχιστον όχι αν δεν δείξω τον «τόπο» εγώ.

Και ίσως είναι καλύτερο αυτό, γιατί θέλω να έχω το δικό μου «ηλεκτρονικό χαρτί» για να εκφράζομαι, να λέω όσα σκέφτομαι.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι καμιά φορά ο τόπος αυτός με συγκρατεί, προκειμένου να λέω/γράφω μόνο σε αυτόν όσα νιώθω. Και έτσι… δεν τα λέω «αλλού»!

Και επειδή πάντοτε ήμουν η τελευταία που μάθαινε τι γίνεται γύρω της, γιατί απλά ζω στην κοσμάρα μου, θέλω να γράψω για πρώτη φορά δημοσίως κάτι αρκετά προσωπικό μου, κάτι αρκετά δικό μου…

Θέλω να απευθυνθώ σε εκείνον, με την ελπίδα ότι θα έρθει η στιγμή εκείνη που θα διαβάσει την «Μέμα» και να του πω ότι:

«Μπορεί να μην μιλάω. Μπορεί να είμαι στον κόσμο “happy” όπως είπαν κάποιοι κάποτε. Όμως όταν σε κοιτάζω, κοιτάζω εσένα και μόνο ΕΣΕΝΑ! Κοιτάζω όσα νομίζεις ότι δεν βλέπω, όσα νιώθεις και νομίζεις ότι δεν εισπράττω. Μην περιμένεις, λοιπόν, να σε βάλω κάτω και να σου μιλήσω εκφράζοντάς σου όλα αυτά. Δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ! Αν μπορείς και αν το θες, θα έρθει η στιγμή που θα δεις όσα εγώ αντικρίζω κάθε φορά που χαμογελάς και κάθε φορά που με κοιτάζεις.

»Και κάτι ακόμα… τα χιλιόμετρα και ο χρόνος που διαρκώς μου αναφέρεις για την γνωστή πλάκα που κάνουμε, είναι τόσο λίγα και τόσο μικρός αντίστοιχα, όσα/όσος μεσολάβησαν/μεσολάβησε για να μπεις στην καρδιά μου! Τόσο λίγα και τόσος λίγος! Ξέρεις εσύ…».


Και πέρα από το τόσο προσωπικό… Αυτά που έγραψα, σε κάποια σημεία λίγο αλλαγμένα βέβαια, πηγαίνουν και για όλους τους ανθρώπους που έχω πλάι μου. Φίλους και συγγενείς. Μπορεί να φημίζομαι για το ότι δεν μιλάω και δεν εκδηλώνομαι εύκολα, όμως μπορώ να εκφράσω όσα νιώθω με ένα βλέμμα, αρκεί ο άλλος να μπορεί να το δει. Γι’ αυτό, το ότι δεν το λέω… δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει το «Σ’ αγαπώ» ή το «Σε νοιάζομαι» ή το «Μου λείπεις» ή το «Είμαι εδώ για να σε στηρίζω», κ.λπ.…

Είμαι ΠΑΝΤΑ εδώ και θα μείνω, όσο και εσύ είσαι αυτό που ξέρω πως αξίζεις να είσαι!

Και το τραγούδι που αφιερώνω σε εκείνον (!!!) είναι σημαδιακό, με την έννοια ότι με αυτό το κομμάτι ξεκίνησαν (όλως περιέργως, γιατί Ρουβίτσα δεν υπήρξα ποτέ! ) τα πρώτα συναισθήματά μου για αυτόν… το βράδυ εκείνο που έπαιξε στο κλαμπ που ήμασταν………

Στον xxxxx…



Σάκης Ρουβάς - Και Σε θέλω
























..:: «Η Μέμα έχει τρελαθεί!» ~ 3/10/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Φυσικά και είναι γνωστό κάτι τέτοιο θα μου πείτε. Σωστό! Όμως υπάρχει η «υποτιθέμενη» τρέλα, κοινώς… «πουλάω τρέλα» και υπάρχει και η «πραγματική» τρέλα, κοινώς… φέρτε κάποιον να τη μαζέψει, είναι επικίνδυνη!

Είμαι περήφανη γιατί έχω φθάσει ήδη στο δεύτερο στάδιο, αυτό του… ζουρλομανδύα! Και δεν είναι πολύ δύσκολο να φθάσεις στο επίπεδο αυτό, δεν θέλει πολλή προσπάθεια!

Έξω βρέχει τώρα που γράφω το κείμενο αυτό. Τις τελευταίες μέρες εύχομαι να μην σταματάει να βρέχει. Μακάρι να γινόταν όλη μα όλη μέρα αυτό. Περνάω τη φάση χαλάρωσης, σχετικής χαλάρωσης δηλαδή, την περίοδο αυτή. Ολοκλήρωσα την εξεταστική μου και περιμένω αποτελέσματα, οπότε περνώ όλο τον χρόνο μου στη δουλειά. Κλείνω κάτι δωδεκάωρα να πω την αλήθεια! Μάλιστα, ζήτησα να μου δώσουν και τις βάρδιες του Σαββατοκύριακου, δηλαδή να δουλεύω εγώ στις ώρες των συναδέλφων, αλλά μόλις το άκουσαν, τότε ήταν που φώναξαν αμέσως για ενισχύσεις!

Δεν είναι τρέλα… είναι απλώς η φάση δημιουργικότητας και γνώσης. Η στιγμή που μαθαίνεις και που είναι καθοριστική για την πορεία που θα ακολουθήσεις. Και οι στιγμές της δουλειάς γίνονται τόσο όμορφες και ευχάριστες χάρη στα παιδιά με τα οποία δουλεύουμε μαζί. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις συναδέλφους που πάνω από όλα σε θεωρούν φίλο, σε εμπιστεύονται, σε στηρίζουν και σε βοηθούν και δεν σε κοιτούν ανταγωνιστικά. Και για ποιο λόγο άλλωστε;! Για αυτό και θέλω το κείμενο αυτό, να το αφιερώσω στα παιδιά που δουλεύουμε μαζί και κυρίως στον Κώστα, τον γλυκό συνάδελφο (χεχε), ο οποίος μας στηρίζει στα πάντα.

Εύχομαι όλα να παραμείνουν έτσι όμορφα μεταξύ μας. Όταν είμαι σπίτι σκέφτομαι πότε θα δω ξανά τα παιδιά. Είναι υπέροχο, πραγματικά!

Όσο για τα υπόλοιπα της ζωής μου… Περιμένω με αγωνία το επόμενο Σαββατοκύριακο που βαφτίζουμε το μωράκι μας. Η ώρα της απόλυτης τρέλας! Το ζουζούνι μας που όλο γελάει θα αποκτήσει ονοματάκι χεχε . Και φυσικά είναι και ευκαιρία να ξεφύγω για ένα τριήμερο από την πόλη. Ό,τι πρέπει μετά από εξεταστική!

Βάλτε μουσικούλα λοιπόν, απολαύστε το φθινόπωρο, χαλαρώστε, ερωτευτείτε και που και που δουλέψτε και λιγάκι…



Ένα τραγούδι που λατρεύω και το αφιερώνω στα παιδιά από τη δουλειά !!!

Tenderloud - White Lines
























..:: «Μετά από καιρό...» ~ 20/9/2008 ::..



Καταρχάς θέλω να πω ένα αντίο στον θείο μου που έφυγε από κοντά μας. Δεν μπορώ με λόγια να εκφράσω τη λύπη μου. Στεναχωριέμαι μόνο που μπόρεσα να τον δω πριν 2 εβδομάδες, ενώ είχε προηγηθεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την τελευταία μας συνάντηση και η κατάσταση στην οποία τον βρήκα, κάθε άλλο παρά καλή ήταν!

Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω, ότι όταν κάποιος υποφέρει είναι καλύτερα να φεύγει ήσυχα για να ηρεμήσει και να ζήσει η ψυχή του αλλού, κάπου πιο γαλήνια. Και για αυτό, εύχομαι το ταξίδι του να είναι όμορφο και να έχει αξία, όπως είχε και ο θείος μου σαν άνθρωπος! Αντίο...



Σχετικά με εμένα τώρα...

Είναι λίγο να πω ότι είμαι ΚΟΜ-ΜΑ-ΤΙΑ!!! Απίστευτη κούραση, πραγματικά, λόγω εξεταστικής. Λείπω αυτές τις μέρες από τη δουλειά και οποιαδήποτε δουλειά βασικά, για να αφοσιωθώ στα μαθήματά μου. Χρωστάω αρκετούτσικα μαθήματα και όσο κι αν ήλπιζα να τελειώσω Σεπτέμβρη, ήταν αδύνατο να βγάλω τόση ύλη. Οπότε αναγκαστικά θα φάω στη μάπα όπως λέμε την σχολή ΚΑΙ τον Φλεβάρη. Το θετικό είναι ότι τελειώνει η εξεταστική μου την Τρίτη που μας έρχεται, οπότε, επιτέλους(!!!), θα βρω λίγο χρόνο πάλι για εμένα, τους δικούς μου ανθρώπους και τη δουλειά μου που τόσο πολύ μου λείπει αυτές τις μέρες!

Γενικώς, διανύω μια περίοδο κουραστική μεν, θετική δε. Και όταν λέω θετική εννοώ ότι γίνονται τα πάντα για να μου φτιάξει το κέφι. Νέες επαγγελματικές προτάσεις, ενέργεια που έρχεται από το υπερπέραν να με γεμίσει όσο μαζεύω κομμάτια από το διάβασμα. Παρά την κούραση δηλαδή και τις ελάχιστες ώρες ύπνου... η Μέμα ντούρασελ! Χεχε.

Εξαιρείται φυσικά αυτό που συνέβη, που μόνο αρνητική σκέψη και συναισθήματα δημιουργεί, αλλά που πλέον έχω μάθει και που όλοι μας δηλαδή πρέπει να μάθουμε να ζούμε με όσα η ζωή μας επιφυλάσσει.

Όσο για τη δουλειά που ανέφερα και πριν... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα με όλα, αλλά θα προσπαθήσω γιατί το θέλω πολύ. Μέχρι τώρα, δύσκολα τα κατάφερνα γιατί έχω και το κακό να μην ασχολούμαι με ένα πράγμα, αλλά με πολλά ταυτοχρόνως, γεγονός που με κουράζει αλλά με ευχαριστεί. Οπότε όταν μέσα σε αυτά τα άλλα προστίθενται και νέες προτάσεις, σίγουρα μόνο ευτυχισμένη μπορεί να με κάνει κάτι τέτοιο!

Το κείμενο είναι μικρούλι σήμερα γιατί πρέπει να συνεχίσω διάβασμα. Ήθελα μόνο να σας πω ότι είμαι εδώ, δεν χάθηκα, ούτε σας ξέχασα...

Θέλω να κλείσω λέγοντας ότι, αν θέλετε να γεμίσει με ενέργεια και πάλι η ζωή σας, βγάλτε από αυτή ό,τι αρνητικό σας εμποδίζει να είστε χαρούμενοι. Μόνο έτσι θα δείτε να αλλάζουν ΟΛΑ προς το καλύτερο αν όχι προς το ΤΕΛΕΙΟ!

Την αγάπη μου και... σμαααααααατς

Μέμα




Within Temptation - The Swan Song

Για τον θείο μου...


















..:: «Με οδηγό την αγάπη και τα όνειρα...» ~ 25/8/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



και... έτσι:


Today I am Feeling....


Lovestruck!!
I'm in love, I'm in love, I'm in love!!
Need I say more?
I'm in LOVE! Nothing is getting me down today!



(κείμενο by Mema)



Και είναι η στιγμή εκείνη που έρχεται και νιώθεις τόσο γεμάτος! Τόσο μα τόσο γεμάτος από αγάπη!

Η στιγμή που όλες σου οι δυνάμεις σε εγκαταλείπουν…
Που πλέον δεν αντέχεις τίποτα από όσα άντεχες πριν…
Που όλα εκείνα στα όποια ήλπιζες χάνονται, χωρίς να ξέρεις το γιατί…

Και τότε ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά, η μοναδική ζεστή και αληθινή αγκαλιά, η πιο μεγάλη και αγνή αγκαλιά, εκείνη… των γονιών σου.

Και τότε έρχεσαι να πεις πως τίποτα δεν σε νοιάζει, γιατί γυρνώντας το βλέμμα αλλού, πέρα από όσα σε κάνουν να δακρύζεις, βλέπεις το μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο των γονιών σου. Και νιώθεις πλήρης!!!

Και παύεις να σκέφτεσαι όσα σε πονάνε. Και είναι πολλά. Πάρα πολλά.

Κάποτε έκλεισα το blog μου γιατί έλεγα πολλά για τη ζωή μου. Όμως η ζωή μου είμαι εγώ και όποιος θέλει να με μάθει, πρέπει να γνωρίζει και όλα αυτά. Είναι κομμάτι μου και με εμπνέουν για καθετί που κάνω. Και για αυτό πάντα θα τα γράφω. Άλλα θα τα κρατώ μόνο για εμένα και άλλα θα τα μοιράζομαι με συνανθρώπους μου.

Είναι η ζωή μου. Έτσι απλά.

Και θέλω να πω ότι είμαι ευτυχισμένη. Υπερβολικά ευτυχισμένη. Περισσότερο από ποτέ. Πραγματικά! Λείπει κάτι όμως.

Κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, κάτι που ακόμα το ψάχνω, κάτι που δεν ξέρω με τι έχει να κάνει.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι το βρήκα. Μα κάνω λάθος. Και όχι γιατί είναι για εμένα λάθος. Αλλά γιατί οι άλλοι το κάνουν να είναι λάθος. Οι καταστάσεις και οι άνθρωποι δημιουργούν τόσο τα άσχημα όσο και τα όμορφα.

Όταν κάτι το κάνεις να είναι όμορφο, τότε εντάξει… δικαίως το κάνεις! Το άσχημο όμως γιατί;;; Δεν το κατάλαβα ποτέ.

Πότε δεν θα μπορέσω να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι προκαλούν θλίψη στους ίδιους και στους άλλους, γιατί επιδιώκουν την κοροϊδία, το μίσος, την απογοήτευση, τον πόνο και ένα σωρό άλλα πράγματα, σε κάθε τομέα, σε κάθε επίπεδο.

Ποτέ δεν θα το καταλάβω και ίσως και να μη θέλω.

Θα είμαι πάντα εδώ για να μπορώ μέσα από καθετί άσχημο, είτε δικό μου είτε των άλλων, να αναδεικνύω την όμορφη όψη του. Κι αν δεν σου αρέσει δικαίως φεύγεις. Αλλά έχω ξανά πει σε άλλο κείμενο, ότι η μοναξιά παραμονεύει. Όχι γιατί θα χάσεις μια για πάντα όσους πληγώνεις, αλλά γιατί σύντομα θα σε εγκαταλείψει ο ίδιος σου ο εαυτός. Και το τελευταίο… πονάει περισσότερο. Θα το θυμηθείς!...


Για τους γονείς μου!!!

Δέσποινα Ολυμπίου & Μιχάλης Χατζηγιάννης - Ο Παράδεισος...




Για όσους ΔΕΝ έμαθαν ακόμα...

Χρήστος Θηβαίος - Ημερολόγιο


















..:: «Η στιγμή εκείνη!!!...» ~ 18/8/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



(Το κείμενο μου ζήτησε η Μέμα να το αφιερώσω σε εκείνη και στο 3ήμερο του 15αύγουστου, κατά τη διάρκεια του οποίου έγιναν πολλά. Από εκείνα τα πολλά που εν μέρει «σε αλλάζουν», κυρίως ψυχολογικά!)



Μηδενιστής - Αφιερωμένο

Καμιά φορά είναι δύσκολο να πεις όσα νιώθεις. Ίσως να είναι πολλά ή ίσως και λίγα. Ή ίσως να μην ξέρεις τι από όλα αυτά να επιλέξεις να πεις. Και πού θα τα πεις και πώς και πότε. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή!

Είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, καλά λένε! Τόσα πολλά συναισθήματα και σκέψεις και τόσο λίγος χώρος για να μπουν μέσα, να ριζώσουν εκεί. Και είναι που κάποιες φορές σε προλαβαίνουν οι καταστάσεις και τα γεγονότα. Και τότε είναι η στιγμή που τα συναισθήματα και οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται.

Πάντα αυτό έλεγε η Μέμα. Ότι όταν σε προλαβαίνουν τα γεγονότα μένεις να τα κυνηγάς. Και ποιος ξέρει αν θα τα προλάβεις! Έχει ένα δίκιο.

Την Μέμα την προλαβαίνουν οι καταστάσεις τον τελευταίο καιρό. Σκέφτεται κάτι, όταν εκείνο έχει ήδη γίνει χωρίς να το καταλάβει. Με λίγα λόγια ο επεξεργαστής της καίγεται σταδιακά . Προσπαθεί να μιλήσει για πράγματα που έχουν γίνει, έχουν περάσει, τέλειωσαν, πάει (!) και εκείνη ακόμα μιλάει. Προσπαθεί να κάνει πράξεις συναισθήματα και σκέψεις την στιγμή που οι άλλοι έχουν ήδη προλάβει να τις κάνουν.

Φταίει ότι η μια στιγμή για εκείνη πρέπει να γίνει ώρα, και τα λεπτά μέρες. Πάντα είχε το άγχος του χρόνου. Προσπαθούσε να τον προλάβει και έχανε τη στιγμή. Ώσπου έφθασε πια να υπολογίζει τόσο πολύ σε αυτή τη στιγμή που παλεύει να την κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί.

Τι θέλω να πω; Αν για παράδειγμα γνώριζε τον άντρα της ζωής της τώρα, θα ήθελε -αν μπορούσε φυσικά να το κάνει- να σταματήσει τον χρόνο και να γυρίσει ξανά στην πρώτη τους συνάντηση. Ικανή την έχω αν αυτό ήταν ταινία, υποθετικά μιλώντας, αν η γνωριμία της αυτή με τον άντρα της ζωής της ήταν η σκηνή ενός έργου, ικανή την έχω λοιπόν να έβαζε αυτή τη σκηνή της πρώτης συνάντησής τους να παίζει επί ώρες.

Μεγάλο πράγμα η στιγμή!

Δεν είναι πάντα καλό αυτό. Εκείνο που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι η Μέμα είναι σε αυτή τη φάση και μου αρέσει. Δεν βιάζεται να φύγουν οι στιγμές που την κάνουν χαρούμενη, που την κάνουν να χαμογελά, που την έκαναν εκείνη τη δεδομένη στιγμή ευτυχισμένη. Αντιθέτως! Τις κρατάει τόσο γερά που προσπαθεί… «το λιγότερο» να τις σκέφτεται… «το περισσότερο» να τις πλάθει από την αρχή, να τις ζει ξανά.

Είναι τόσο όμορφο να νιώθεις ότι η σκέψη σου ανήκει κάπου. Ότι την κρατάει γερά κάποιος ή έστω κάποια κατάσταση του παρελθόντος - είτε άμεσου είτε έμμεσου παρελθόντος. Ευχάριστη κατάσταση. Είναι υπέροχο!

Την έχετε δει ποτέ να χάνεται το βλέμμα της κάπου και μαζί με αυτό να βυθίζεται και εκείνη στις σκέψεις; Είναι τρελό πραγματικά! Ευχάριστα τρελό.

Την έχετε δει ποτέ να σας έχει διηγηθεί μια ιστορία και να προσπαθεί να την ζήσει από την αρχή; Σίγουρα δεν ξέρω πως το κάνει… αλλά μου αρέσει να το βλέπω να συμβαίνει.

Την έχετε δει ποτέ να σταματάει το ρολόι σε μια σημαντική για εκείνη χρονική στιγμή φτιάχνοντας το κλίμα και την ατμόσφαιρα της κατάστασης που είχε η ίδια βιώσει τη στιγμή εκείνη; Νομίζεις πως όντως γυρίζει ο χρόνος πίσω ή πως έστω σταμάτησε τότε.

Δεν ξέρω τι να πω για αυτή την κοπέλα. Την ξέρω τόσο καιρό και όμως… δεν την ξέρω! Καταφέρνει πάντα να με εκπλήσσει (όχι πάντα ευχάριστα βέβαια! )

Εκείνο που ξέρω εγώ εδώ και καιρό είναι ένα. Ότι η ψυχή της ψάχνει τη γαλήνη εκείνη που κάθε μέρα η ίδια δημιουργεί για τους άλλους. Ψάχνει να ακουμπήσει σε μια κατάσταση, ό,τι κατάσταση (!), για να νιώσει πλήρης και το πετυχαίνει σταδιακά.

Σπουδαία η εξέλιξη του ανθρώπου. Κάποτε δεν πίστευε ότι κάποιος μπορεί να αλλάξει. Κι όμως, πλέον, ξέρει πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν είτε θετικά είτε αρνητικά. Τους αλλάζουν οι εμπειρίες τους και έτσι πρέπει!

Γι’ αυτό και ξέρω πλέον ότι ό,τι σκέφτεται και κάνει το κάνει γιατί ξέρει το λόγο που το κάνει. Ξέρει τι θέλει. Ξέρει τι ψάχνει. Ξέρει που είναι η ευτυχία της. Και αυτή ακολουθεί.........



Tokio Hotel - Monsoon


















..:: «Έκανα λάθος!... ΣΥΓΓΝΩΜΗ!» ~ 6/8/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, (ΚΙ ΟΜΩΣ!!!) νιώθω κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Cool!!
Come on.... LOOK at me!
The hair, the smile, the eyes....
How COOL am I??



(κείμενο by Mema)



Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να πεις αυτή τη λέξη; Πόσο; 8 γράμματα είναι ρε φίλε! Σ-Υ-Γ-Γ-Ν-Ω-Μ-Η !!! 8 και όχι 7. Επτά έχουν γίνει, αλλά με 8 ξεκίνησε . Άνοιξε το λεξικό να δεις την ετυμολογία της. Ακόμα και αυτή τη λέξη να την συντομεύσουν προσπαθούν! Εκεί φθάσαμε λοιπόν!

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να την πεις; Έκανες ένα λάθος, κάνεις λάθος/λάθη πες μια συγγνώμη κάποια στιγμή. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος. Κακό είναι να μην το βλέπεις και να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να διορθώσεις την κατάσταση.

Δεν αντέχονται οι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να ζητούν συγγνώμη. Και καλά να το λένε… τουλάχιστον να έδειχναν την μετάνοιά τους με πράξεις! Ούτε αυτό! Τόση υπεροψία λοιπόν.

Κοίτα φίλε… δεν μου αρέσει να συνομιλώ με ανθρώπους που δεν έχουν αρχές, ούτε με εκείνους που στρέφονται γύρω από τον εαυτό τους μόνο! Δεν μου αρέσουν ρε φίλε οι άνθρωποι που δεν παραδέχονται τα λάθη τους, που δεν παραδέχονται ότι σφάλλουν. Δεν πάω μία εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι συχνά φέρνουν σε δύσκολη θέση ανθρώπους. Δεν γουστάρω εκείνους που αλλιώς κοιμούνται και αλλιώς ξυπνούν, έχοντας ξεχάσει τι έκαναν. Και το ξέχασαν όχι «κατά λάθος», αλλά σκοπίμως, είτε εξαιτίας της αναισθησίας τους είτε εξαιτίας του εγωισμού τους για να μην πουν ότι έκαναν αυτό το #!$!@ λάθος.

Και ξέρεις κάτι; Μου λένε να θέσω όρια. Καλά λένε! Έτσι πάει. Γιατί ισχύει το… «δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ’ ανέβει στο κρεβάτι». Και θάρρος δώσαμε πολύ εξαιτίας της #!@#@ που μας δέρνει και εξαιτίας της ηλίθιας καλοσύνης μας. Και κάποιοι το εκμεταλλεύονται. Είναι απλό και κατανοητό.

Τέλος λοιπόν. Βάζω τα όριά μου, πάρε το καπελάκι σου και τζους. Γιατί η ανοχή έχει και εκείνη όρια! Και η δικιά μου τα ξεπέρασε!

Υ.Γ. Για όσους αναρωτιούνται αν ο θυμός των ημερών έχει να κάνει με τον χώρο της δουλειάς μου… ΟΧΙ! Μην χαίρεστε ή μην στεναχωριέστε ή τέλος πάντων μην ανησυχείτε (όσοι ρωτάτε από ενδιαφέρον). Εκεί όλα πάνε καλά!!! Είναι προσωπικό το θέμα. Ήταν βασικά!

Υ.Γ.2 Μην τρομάζετε. Παραμένω καλή μέχρι ηλιθιότητας και ανεκτική. Και δεν δέρνω, ποτέ δεν το έκανα. Οπότε ηρεμήστε. Απλά όπως λέμε… «στο χαρτί ξεσπάω»……………………



Asarkos - Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων


















..:: Γελάμε και κλαίμε μαζί! ~ 1/8/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


MAD!!!!
Stay the heck out of my way!
Do NOT be nice to me. Bah humbug!!
What are you going to do about it?


Ας κάνουμε και ένα μπανάκι. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η βρωμιά, μας χρειάζεται...



Είναι απίστευτο το πόσο ανώριμοι παραμένουν κάποιοι άνθρωποι. Είναι απίστευτο πόσο ψώνια είναι κάποιοι και πόσο ηλίθιοι κάποιοι άλλοι.

Δυστυχώς η Μέμα νιώθει απογοητευμένη αυτή την εβδομάδα. Όχι για θέμα δικό της, προσωπικό. Δεν έχει να κάνει με τον εαυτό της. Αλλά με κάποιους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω της.

(η συνέχεια του κειμένου ακολουθεί μετά το κατάλληλο κλιπάκι…)


Και… Sorry!!!… αλλά μόνο αυτό το τραγούδι θα μπορούσαμε να σας αφιερώσουμε… Επιλογή Μέμα και εγώ απλά… «προσυπογράφω»!!!


«…makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day…»


ARCHIVE – FUCK YOU



There's a look on your face I would like to knock out
See the sin in your grin and the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won’t ever meet I remember your name

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum and I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it's time you should go
There's no light in your eyes and your brain is too slow

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space kept in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There’s a time for us all and I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can’t wait for the day that you’re never around
When that face isn’t here and you rot underground

Can’t believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don’t think I can so fuck you anyway

So fuck you anyway



(…συνέχεια κειμένου)

Διαπιστώνει πόσο πολύ ο εγωισμός και το «κοιτάζω αφ’ υψηλού» τους άλλους, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο τόσο μα τόσο γελοίο, που ούτε καν ο ίδιος μπορεί να το καταλάβει.

Διαπιστώνει πώς είναι να συμπαθείς έναν άνθρωπο, να τον εκτιμάς, να τον σέβεσαι, να τον στηρίζεις και εκείνος απλώς να πατάει πάνω σε όλα αυτά και να εκμεταλλεύται όσα του δίνεις.

Διαπιστώνει πώς είναι να κάνεις τον μαλάκα και οι άλλοι να νομίζουν ότι είσαι πράγματι, μόνο και μόνο γιατί απλά… θες να βοηθήσεις… όπως μπορείς! Και δεν έχει σημασία πώς μπορεί ο καθένας να βοηθήσει και αν θα τα καταφέρει. Σημασία έχει ότι ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ και ΘΕΛΕΙ!

Διαπιστώνει πώς μπορεί η μόρφωση να γίνει αγραμματοσύνη και βλαχιά. Πώς ένα συγχωριανός της αγράμματος, που δεν κατάφερε ποτέ στη ζωή του να βγάλει ένα γ#$@#μένο σχολείο να είναι πιο μορφωμένος και από εκείνον που έχει σπουδάσει 500 πράγματα. Πώς ένας αμόρφωτος άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα, μόνο και μόνο γιατί ξέρει να σέβεται, να ΣΕ σέβεται.

Διαπιστώνει πόση λάσπη υπάρχει γύρω της και απλά δεν μπορεί να τη δει και τσαλαβουτά μέσα εκεί. Πόσο βρώμικα νερά υπάρχουν και αναγκάζεται να κολυμπήσει μέσα σε αυτά (ΔΥΣΤΥΧΩΣ!) για να φθάσει στην όχθη, απέναντι. Πόσο βρώμικα είναι αυτά τα νερά, αλλά ποτέ δεν μπορεί να τα δει, γιατί βλέπει πάντα όμορφα τοπία, όμορφα μέρη, γαλήνια θάλασσα και καταγάλανο ουρανό.

Διαπιστώνει πόσο άχρηστοι και ασήμαντοι γίνονται κάποιοι με την συμπεριφορά τους. Πόσο κάτω έχουν πέσει… μέσα στη βρώμα γιατί δεν έχουν μάθει να αγαπούν και να εκτιμούν. Γιατί δεν έχουν μάθει να αγαπούν τον εαυτό τους ή έχουν πάρα(!!!) μάθει να τον αγαπούν… τόσο που κατέληξαν να θέλουν να είναι το κέντρο του κόσμου!

Κι όμως φίλοι μου… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΒΡΩΜΙΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Και ούτε θα καταφέρετε εσείς να την κάνετε.

Γιατί οι αχάριστοι και άχρηστοι άνθρωποι… μόνο στα σκουπίδια μπορούν να καταλήξουν! Και στη μοναξιά τους! Ακόμα κι αν έχουν πλάι τους Ανθρώπους (με Α κεφαλαίο) που προσπαθούν να τους δείξουν τη σωστή οδό.

Κι η Μέμα φίλοι μου (όπως και άλλοι πολλοί) δεν θέλει να καταλήξει στα σκουπίδια και ούτε θα σας αφήσει εκεί να την πάτε.

Γιατί εκείνη κάνει όνειρα για ένα καλύτερο «αύριο». Ενώ ΕΣΕΙΣ κάνετε όνειρα μόνο για την πάρτη σας. Κρατήστε τα λοιπόν και… καλά ταξίδια! Γιατί πάντα «φευγάτοι» ήσασταν. Δεν σας αντέχει ο κόσμος!

Μόνο η αγάπη ανοίγει την καρδιά μας. Όχι η υπεροψία και το να μειώνουμε τους άλλους! Βάλτε το καλά στο μυαλό σας (Επιτέλους!!!-Ποτέ δεν είναι αργά!!!)!!!

















..:: Επαναπροσδιορισμός στόχων! ~ 24/7/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Happy!!
Life is good! Life is grand!
Skipping, dancing, holding hands.....
Does it get any better than this?



Λένε πως η ευτυχία έχει χρώμα, χαμόγελο... ζωή!

Μάλλον κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Μάλλον! Είναι λίγο απροσδιόριστη η έννοιά της. Απλά... σε κάνει να πετάς! Νιώθεις βρε παιδί μου να τρεμοπαίζει η καρδιά σου. Νιώθεις πως έχεις φτερά και πας να ανοίξεις τα χέρια νομίζοντας πως θα πετάξεις. Νιώθεις πως θες να βγάλεις μια τεράστια κραυγή. Με δυνατή φωνή να πεις «Είμαι ευτυχισμέέένηηηηηη!!!».

Κάπως έτσι το βλέπω εγώ το θέμα. Αλίμονο αν αρχίζαμε να δίνουμε ορισμούς στα συναισθήματά μας! Αλίμονο αν με τις λέξεις προσπαθούσαμε να καλύψουμε όσα λέει η ψυχή!

Λοιπόν, σήμερα, και όχι μόνο σήμερα, το τελευταίο διάστημα, η Μέμα είναι «κάπως». Είναι αλλιώς, πώς να το πω;! Είναι άλλος άνθρωπος. Παρ' όλο που είναι ένα ζόρικο για εκείνη καλοκαίρι, είναι καλά! Είναι αυτό που λέμε... ευτυχισμένη!

Πρώτη φορά τη βλέπω τόσο μόνη... κι όμως! Ειναι ευτυχισμένη!

Δεν ξέρω πως το κάνει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που της δίνει τόση ζωή. Είναι όμως η Μέμα που θέλω να βλέπω.

Λέει πως είναι σε φάση «εργασιοθεραπείας». Πως η τόση δουλειά την κάνει να μην σκέφτεται το ο,τιδήποτε. Και δεν διστάζω να πω, πως πέρα από την «βοήθεια» της δουλειάς (στο να μην σκέφτεται), και η ίδια... από μόνη της... έχει αποβάλει όλα όσα τη «στοιχειώνουν», όπως έγραψε και σε ένα πρόσφατο κείμενό της.

Όλα εκείνα που τόσο καιρό της έκλεβαν την ενέργεια και που εκείνη δεν τα έβλεπε... εθελοτυφλούσε θα έλεγα... πλέον τα έχει πετάξει στον κάδο σκουπιδιών, όσο κι αν σας παραξενεύει αυτό.

Πραγματικά μου κάνει εντύπωση η τόσο μεγάλη αλλαγή, αλλά μου αρέσει.

Είναι αυτό που ήθελα να βλέπω σε εκείνη, γιατί το αξίζει. Δεν ήθελα να μπλέκεται σε πράγματα που την ρίχνουν ψυχολογικά. Και ευτυχώς κατάφερε να ξεφύγει από αυτά. Και το πιο αστείο της υπόθεσης είναι... όταν το παρελθόν τρέχει να προλάβει το μέλλον! Ξέρετε... όταν αποφασίζεις να κάνεις εκείνο το βήμα παρά πέρα και ξαφνικά όσα σε στοίχειωναν επανέρχονται προσπαθώντας να σου κλέψουν την ενέργεια και την ευτυχία. Και όλα αυτά, νομίζουν πως τα καταφέρνουν, ενώ εσύ γελάς δυνατά όταν γυρνάς την πλάτη και κάνεις ακόμα ένα βήμα παρά κάτω. Και εκείνα ακολουθούν νομίζοντας πως σε προλαβαίνουν.

Σήμερα έχω ένα μήνυμα από την Μέμα. Κάτι που πρέπει κάποιοι να ακούσουν, να το εμπεδώσουν και να την αφήσουν στην ησυχία της και την ευτυχία της, χωρίς να κηνυγούν την χαρά της. Το μήνυμα είναι ότι «η χρονιά καλοσύνης μας τέλειωσε. Η χρόνια του "τα κάνω όλα για τους άλλους και τίποτα για εμένα" έφυγε. Τώρα είναι η χρονιά της Μέμας. Του δικού της δρόμου, της δικής της επιτυχίας και ευτυχίας. Και όποιος θέλει ακολουθεί. Όποιος την νοιάζεται και την αγαπάει είναι μαζί της. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να ζει δίπλα της, στη ζωή της».

Και πιστέψτε με... όπως το ακούω αυτό, όπως εκείνη μου το είπε, δεν μου ακούγεται για κακία. Δεν είναι κακία! Είναι απλά ότι όλοι εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη της, την οποία φυσικά και προσφέρει απλόχερα ακόμα, όμως τώρα πια, μόνο σε όσους την αγαπούν πραγματικά. Είναι κακία αυτό;! Μάλλον ωριμότητα θα το έλεγα. Γιατί πάει πολύ μια κοπέλα, στα 24 της αν θέλετε να το δούμε "ηλικιακά", να πάάάρα είναι καλή, χωρίς ποτέ να νοιάζεται για τον εαυτό της και την ψυχική της υγεία! Είναι σε φάση και περίοδο δημιουργικότητας, και πρέπει να αφοσιωθεί πια στο δικό της μέλλον, στην δική της επιτυχία και χαρά.

Και όσοι την αγαπάμε είμαστε εκεί... και πρώτα πρώτα οι γονείς της που την στηρίζουν ΠΑΝΤΑ και έπειτα... αν το θέλει και εκείνη... και εγώ!...

... και... ας ακούσουμε και ΤΑ τραγούδια με τα οποία μας τρελαίνει αυτές τις μέρες... (μάλλον ερωτεύτηκε τους JAMES... δεν εξηγείται αλλιώς!!!)




James - Senorita



James - Say Something















..:: Ηρεμία... ~ 14/7/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Icky!!
Blah!! I feel icky.
No dancing for me, think I'll go back to bed.
Better stay clear of me today!



Φθάσαμε στα μισά του καλοκαιριού και ούτε που το καταλάβαμε!

Περνούν πολύ γρήγορα οι μέρες...

Η Μέμα φέτος δεν θα πάει διακοπές. Όχι ότι θα πάμε εμείς δηλαδή, αλλά... Έχει πέσει πολλή δουλειά και «εργασιοθεραπεία». Λάθος περίοδο επιλέξαμε, αλλά εντάξει...

Το Σαββατοκύριακο μόνο κατάφερε να πάει στο χωριό της και γύρισε χθες. Θα πάει πάλι τον Αύγουστο για 3-4 μέρες. Στεναχωριέται γιατί εκεί ξεκουράζεται και βλέπει τους δικούς της, ενώ εδώ τρέχει και ξανά τρέχει. Φεύγει λίγο και γίνεται άνθρωπος, έρχεται εδώ πάλι και γίνεται Ζόμπι. Αν τη δείτε... θα τη λυπηθείτε! .

Αφήστε που την έχει πιάσει και το δόντι της. Ευτυχώς της είπες ο γιατρός να μην το βγάλει, γιατί αλλιώς την έβλεπα να μένει στα χέρια του, μιας και δεν ξέρει καν ως τώρα τι σημαίνει να βγάζεις δόντι!! Πίνει όμως αντιβίωση. Τι να κάνει η κακομοίρα! Πονάει, αλλά τι να της κάνω κι εγώ. Τουλάχιστον είναι ένας καλός λόγος για να μη μας ζαλίζει .

Το Σαββατοκύριακο γνώρισε επιτέλους και το ανιψάκι της. Δεν είχε καταφέρει να το δει από τότε που ήρθε στην οικογένεια, και μόνο όταν κατέβηκε κατάφερε να απολαύσει... τον «Παναγή»! . Περιττό να πω ότι ξετρελάθηκε! Ελπίζω να μην αρχίσει τα γνωστά «Εγώ πότε θα γίνω μάνα», γιατί δεν έχω και απάντηση κατάλληλη να της δώσω!

Και για όποιον δεν έχει δει αυτό το υπέροχο μωράκι... Εδώ τον έχουμε τον λεβέντη μας...





Όσο για τα μουσικά ακούσματα της Μέμας... Αυτές τις μέρες απολαμβάνει ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ένα υπέροχο κομμάτι των James, το οποίο -αν την πάρετε και τηλέφωνο στο κινητό- θα το ακούσετε να χτυπάει όσο περιμένετε στη γραμμή... (χμ!!!)




James - Getting Away With It (All Messed Up)















..:: Μπαμ Μπαμ! ~ 1/7/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:


Today I am Feeling....


Cool!!
Come on.... LOOK at me!
The hair, the smile, the eyes....
How COOL am I??


Γενικά, αυτή η κοπέλα γκρινιάζει ρε παιδί μου για όλα!! Για όλα όμως!!!

Αλλά, αν δεν γίνει κάτι στη ζωή της, συνταρακτικό, ακόμα και άσχημο όμως, δεν βρίσκει νόημα αυτός ο άνθρωπος! Της αρέσει η ταλαιπωρία, της αρέσει το σασπένς, ανεβαίνει η αδρεναλίνη της, πώς το λένε!

Ξέρετε τι έπαθε;;;;; Ξέρετε;;;; Δεν ξέρετε!!! Θα σας πω εγώ...

Της κάηκε ο σκληρός! Ο εξωτερικός! Έχασε τα πάντα!! Όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!

Για λίγες ώρες όμως (!!!), δυστυχώς! Και λέω δυστυχώς, γιατί αν τη βλέπατε πόσο ήσυχη ήταν, που δεν μας τα ζάλιζε με ο,τιδήποτε όλη την ώρα, παρά μόνο για το γεγονός αυτό, τελικά καταφέραμε και τις σώσαμε όλα τα αρχεία. Οκ, όχι όλα, τα περισσότερα! Οπότε καταλαβαίνετε τι ακολούθησε...

Φασαρία, κακό, χαρούλες, παρτάκια, ένα σπίτι που βοήθησε να καθαρίσουμε (ναι ξέρω... άσχετο αυτό!), και φυσικά μας άρχισε πάλι στα τρελά της, του τύπου «τσαφ τσουφ, το τρένο περνά, τσαφ τσουφ, περνά και σφυρά... του τουουου». Και το τελευταίο δεν το λέω εγώ... έχει ταράξει στη #@%$%#^# όλους τους φίλους της στο msn! Ό,τι να 'ναι δηλαδή!

Και φυσικά, αντί να βάλει μυαλό μετά από αυτό που έγινε, φόρτωσε όλο τον νέο της σκληρό δίσκο με ό,τι είχε και στον προηγούμενο. Καλάάά... δεν μιλάω γιατί θα πει ότι την γκαντεμιάζω κιόλας! Φτούνη η κοπέλα, που λέμε και στο χωριό, από μυαλό... #%@$^%$#! Συγγνώμη κιόλας, αλλά μας έχει συγχύσει. Καλή, χρυσή, δεν λέω... αλλά ησυχία δεν βρίσκουμε! Ή θα γκρινιάζει για όλα ή θα είναι ντιριντάχτα για όλα! Μια ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει! Γκρρρρρ...

Και ποιός τα λούζεται όλα αυτά;! Εγώ φυσικά και όποιος άλλος άτυχος είναι δίπλα της. Ξέρετε εσείς

Αααα δεν σας το είπα... Ο αγαπητός και γλυκύτατος πατέρας της, της είπε θα της πάρει και νέο υπολογιστή, μιας και αυτόν -η ίδια- έχει καταφέρει να τον κάνει καλοκαιρινό, στην κυριολεξία! Μα καλά και αυτός ο άνθρωπος... δεν ξέρει ότι σε ένα μήνα δεν θα υπάρχει ούτε ο καινούριος!!! Τι τα θέλει τα έξοδα τώρα!!! Πφφφ τι να πω... έχω συγχυστεί ταμάλα με αυτό το παιδί. Αλλά είναι καλό μωρέ και το αγαπάω. Τι να το κάμω!! Τι;;;;;

Αααα και κάτι τελευταίο. Μας τα έχει πρήξει ότι είναι ερωτευμένη. Βλακειούλες. Την πίστεψα κι εγώ αλλά κατάλαβα ότι άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί. Και πάρτε και το τραγούδι με το οποίο μας τα πρήζει τώρα και φωνάζει όλη την ώρα «Take meee... Take me in your arms my love and rape meee» ... τι θέλει να πει ο ποιητής... ποιος ξέρει!! Μόνο εκείνη!! Γεμίσαμε μέλια πια στο msn, έλεος!




London After Midnight - Kiss



You'll never understand,
the meaning in the end,
we're standing at the gate,
you'll meet the darker fate,

your purity and rage,
your passion and your hate,
you promised more than bliss,
with your God and with your kiss,

I'm on my knees,
I beg your mercy,
my soul is my loss,
I'm well hung from your cross.

Take me,
take me in your arms my love and rape me,
don't hide behind your rage
I know you love me,
and always will,

you're my possession,
of that my love there really is no question,
don't hide behind your rage
I know you love me
and always will,

my better half it's true
has seen the darker side of you,
innocence stripped away,
at least I've the brighter fate...


Η ΜΕΜΑ (ΣΕ ΝΕΑ ΦΩΤΟ!!!):















ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ!!!

..:: Μπήκε στα 24!!! ~ 25/6/2008 ::..


Αφήστε την Μέμα να λέει τα τρελά τα δικά της! ... χεχε

Είναι καλά, αλλά της αρέσει η γκρίνια. Ακόμα κι έτσι όμως, εμείς την αγαπάμε...

Γι' αυτό...





ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ!!! χεχε

ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ Σ'ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙΣ!!! χαχαχαχαχαχα




Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην της αφιερώσουμε το αγαπημένο της τρελοτράγουδο!!!


Gunther Levi - ding dong song













ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ!!!

..:: Αν οι άνθρωποι ήξεραν… ~ 24/6/2008 ::..


Κρέμεται κάπου στον τοίχο του σπιτιού μου, ως διακοσμητικό. Και όποτε τύχει να το κοιτάξω και να το διαβάσω, για ακόμα μία φορά, με πιάνει άγχος, ταχυπαλμία και νιώθω πως πλησιάζει… Λέει: «Αν οι άνθρωποι ήξεραν τι θα πει μοναξιά, δεν θα έλεγαν ποτέ αντίο». Κάποια σοφά λόγια που ποιος ξέρει ποιος τα είπε! Προσωπικά, δεν ντρέπομαι να πω, πως δεν ξέρω ποιος το είπε! Εσύ που διαβάζεις τώρα ίσως ξέρεις, κι αν δεν ξέρεις μια βόλτα στον γούγλη θα βοηθήσει. Εγώ το έχω κρεμασμένο και δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω. Ποιος ξέρει γιατί…


Καταρχήν, πριν αρχίσω την αμπελοφιλοσοφία, θέλω να διευκρινίσω, πως για αυτή τη φορά, «παρεμβάλλομαι» για λίγο εγώ, μιας και τα κείμενα όπως έχω ξανά πει δεν γράφονται από εμένα. Όταν λέω εγώ, εννοώ… Μέμα εδώ! Για να μην σας μπερδέψω κιόλας! Το κείμενο αυτό είναι «έκτακτο», γιατί πολύ απλά, σήμερα, βάζω μια τάξη γενικώς και είπα να το κάνω και εδώ μέσα. Ξύπνησα αλλιώς, το είδα αλλιώς το όλο πράγμα και είπα να το γράψω. Ποιο πράγμα;… θα δούμε στην πορεία…

Επίσης, να διευκρινίσω ότι στο εξής, στην πρώτη σελίδα, πέρα από το νέο κάθε φορά «κείμενο της εβδομάδας», θα υπάρχουν και τα δύο τελευταία, κάτω ακριβώς από το καινούριο. Θα παραμένουν εκεί μέχρι να δημιουργηθεί το 4ο, το 5ο και πάει λέγοντας το μέτρημα. Παράλληλα με το κείμενο, θα παρατίθεται και κάποιο βίντεο κλιπ με το τραγούδι που εγώ θα επιλέγω κάθε φορά. Με λίγα λόγια… το τραγούδι που θεωρώ πως με εκφράζει την συγκεκριμένη εβδομάδα/περίοδο, καθώς το ίδιο κάνει και το κείμενο που δημιουργεί και ο φίλος/η φίλη.


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

Το τραγούδι που με συνοδεύει είναι:

Madrugada - Honey Bee



Honey bee
Come buzzing me
I ain't seen you for so long

I need to feel you
I mean to reel you
Like the one described to me in song

Out in the woods
Tall pine tree woods
She gave sweet loving to me

Her woodland grace
Her soft embrace
My face in shadow
Honey bee

Won't you come see me in the morning?
Won't you come see me late at night?
For it ain't right, no it just ain't right
You're meant to turn away from the light

Night, all my lights are on
I need a little one on one
This useless, helpless feeling

A young man should be blessed with love
There's just flesh and fire below
This drunken, senseless reeling
Hands on my face
Some silk and lace
Sweet perfume kisses
For me

Wherever you burn
I have returned
You lucky lady
Honey bee

I have to leave you in the morning
You always wanted to be free

Stay with me
Sweet lucky lady
Don't ever leave me
Honey bee

Awake in cold places
Cool ice and icy faces
Some dead and some living
Most of them doing something in between

My lady in waiting
Must have turned to hating me
Some bitter awakening this has been
The next time she calls I'm gonna let her in
The next time she calls I'm gonna let her in

And if she leaves me in the morning
At least we both have been relieved

Now stay with me
Stay with me
Sweet lucky lady
Don't you ever leave me
Honey bee


Σήμερα είναι μια μέρα διαφορετική. Να πω ξεκινώντας ότι έχω επηρεαστεί από το τέλος της σειράς «Μαρία η άσχημη». Γελάτε ε; Γελάστε!!! Εγώ η σοβαρή θα πείτε ε;;;!!! Ναι, εγώ η σοβαρή, ηλίθια για άλλους, γλυκιά για κάποιους άλλους, έξυπνη, χαζή, κακιά, ευγενική και ό,τι άλλο έχουν ακούσει τα αυτιά μου! Εγώ, λοιπόν, έχω επηρεαστεί πάρα πολύ με το τέλος της σειράς αυτής, και όχι γιατί τη θεωρώ ως σειρά που ανεβάζει ή ρίχνει το επίπεδο… καμία σχέση μάλιστα! Αλλά γιατί αποτυπώνει, αποτύπωσε μάλλον, με τον πιο όμορφο και αγνό τρόπο την ανθρωπιά, την ειλικρίνεια, την ομορφιά, την ασχήμια, την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, το όνειρο και όλα μα όλα τα όμορφα που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να νιώσουμε και ΔΕΝ το κάνουμε. Έρχεται κάτι όμορφο και σκεφτόμαστε το άσχημο. Έρχεται κάτι άσχημο και αποζητούμε το όμορφο που χάσαμε. Τι σκατά επιτέλους θέλουμε; Τι ζητάμε;

Ήταν μια άσχημη γυναίκα. Υπέροχη ψυχή, μορφωμένη, έξυπνη, που ερωτεύτηκε και την κορόιδευαν. Που πάλευε να κάνει όνειρα και να πετάξει ψηλά και της έκοβαν τα φτερά. Γιατί άσχημη ήταν η δική τους ψυχή και όχι η κοπέλα αυτή! Και όταν επιτέλους ομόρφυνε, όλοι έπεσαν πάνω της. Μα εκείνη, κράτησε αγνή την ψυχή της και τα όνειρά της, ώσπου στο τέλος, τα όνειρά της έγιναν πραγματικότητα! … Παραμύθι; Μια ανούσια σειρά; Υπερβολή; Μα είναι η πραγματικότητα!!! Μη μου πείτε ότι δεν έχετε νιώσει όλα ή κάποια από αυτά; Αν όχι κοιτάξτε το… δεν είναι φυσιολογικό!

Εκείνο που θέλω να αναδείξω είναι… η ΨΥΧΗ ενός ανθρώπου! Πόσο μπορούμε να τσαλαπατάμε τελικά την ψυχή κάποιου; Ακόμα και την δικιά μας καμιά φορά με τις λάθος επιλογές μας; Πόσο;! Και πόσο δεν νιώθουμε τον άλλο όταν μας φωνάζει, αθόρυβα, για μια μόνο αγκαλιά, για τρυφερότητα και τίποτε άλλο παρά πάνω; Όταν η ψυχή του ζητά απεγνωσμένα μια ζεστή φωλιά και εμείς δεν δίνουμε τίποτα! Δεν δίνουμε καν την σκέψη μας, πόσο μάλλον την καρδιά μας και την ψυχή μας! «Αν οι άνθρωποι ήξεραν τι θα πει μοναξιά, δεν θα έλεγαν ποτέ αντίο»! Πόση αλήθεια κρύβει αυτό! Αλλά το αντίο είναι εύκολο να το πεις. Το να παρατήσεις μια δύσκολη κατάσταση επίσης είναι εύκολο. Το να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις… πανεύκολο κι αυτό!

Μπορείς όμως να ΜΕΙΝΕΙΣ; Να ΠΑΛΕΨΕΙΣ; Να ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ; Να ΔΩΣΕΙΣ; Να αγκαλιάσεις με την σκέψη σου κάποιον που σε κοιτάζει απελπισμένα στα μάτια και σου ζητάει μια γλυκιά κουβέντα; Κάποιον που με όλη την αγνότητα, την ασχήμια έστω, την πίστη του, την αγάπη του… σου ζητά απλά… μια αγκαλιά! Τίποτε άλλο! Και σας παρακαλώ… μην το βλέπετε αυτό που γράφω απαραίτητα ως ερωτικό. Μιλάω καθαρά για τις σχέσεις μας τις καθημερινές, με όλους τους ανθρώπους.

Μα έλεος πια! Πόση δηλαδή προσπάθεια θέλει για να προσφέρεις στον άλλο; Να τον καταλάβεις; Να τον αγαπήσεις ρε γαμώτο! Είναι τόσο όμορφο να απλώνεις το χέρι και να σηκώνεις ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια απελπισμένοι. Είναι απίστευτο! Όλοι έχουμε δει αυτή την απελπισία. Σε κοιτούν τα μάτια τους και σου φωνάζουν! Τι δύναμη κι αυτή!!! Κι όμως… εσύ κλείνεις τα αυτιά… που ποιος ξέρει γιατί στα έδωσαν!!! Σκληρό;! Δεν πειράζει! Ξενερώνεις που διαβάζεις;; κλείσε τη σελίδα, δεν με νοιάζει! Αλλά έτσι αλλάζουν σελίδα όλοι, έτσι γυρνούν την πλάτη… και φεύγουν! Γιατί όπως είπα, είναι η εύκολη λύση!

Και ξέρεις κάτι;! Αν νομίζεις πως το να μείνεις μόνος και ελεύθερος σε κάνει πιο ελεύθερο από εμένα που παλεύω να αγαπήσω και να στηρίξω τον άλλο, κάνεις μέγα λάθος! Όχι μόνο γιατί όταν κάνεις το καλό, αυτό γυρίζει πίσω σε εσένα (όπως σωστά ειπώθηκε και σήμερα στη σειρά… σπουδαίο μήνυμα! Και μπράβο που κάτι τέτοιες σειρές το θυμίζουν και δεν προβάλουν μόνο την εκδίκηση όπως οι περισσότερες!!!), όχι μόνο για αυτό λοιπόν, αλλά και γιατί μόνος σου επιλέγεις τη μοναξιά! Τη μοναξιά που θα νιώσεις, όχι γιατί δεν θα έχεις κάποιον πλάι σου, αλλά γιατί σύντομα θα σε εγκαταλείψει και η ίδια σου η ψυχή, ο ίδιος σου ο εαυτός!

Μην ξεχνάς ότι η ψυχή σου είναι εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα σου! Δεν τη φυλακίζει κάποιος άνθρωπος! Το έχεις καταλάβει;! Εσύ ο ίδιος την φυλακίζεις καθημερινά με τις επιλογές σου. Ποτέ κανείς δεν θα σε κάνει να νιώσεις φυλακισμένος και εγκλωβισμένος. Γιατί μόνο εσύ έχεις τον έλεγχο για εσένα και κανείς άλλος. Και όσα πράττεις… αυτά σε εγκλωβίζουν! Και αυτό πάει για όσους φωνάζουν και μας πρήζουν τα τέτοια μας με την φράση «δεν μπορώ, θέλω την ελευθερία μου». Ποια ελευθερία σου ρε ζώον; Ποια; Θα απελευθερωθείς μόνο όταν φύγεις από εδώ. Ως τότε όμως, η μόνη ελευθερία είναι η αγάπη που πλημμυρίζει την καρδιά σου, η αγάπη που μπορείς να δώσεις και να πάρεις, η κατανόηση που θα δείξεις στον άνθρωπο που σε χρειάζεται, σε νοιάζεται και είναι εκεί για εσένα.

Τελικά υπάρχουν λίγα ζώα σε αυτόν τον κόσμο. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι! Έτσι είναι… Σκέψου το!

Αυτά από εμένα... και κλείνω ως προς τέτοια θέματα… οριστικά πλέον!!! Ο καθένας… μυαλό έχει να καταλάβει και ίσως και ανθρωπιά για να νιώσει τι λέω και τι εννοώ!

Τις καλημέρες μου/καλησπέρες μου και την αγάπη μου σε όλους… ακόμα και στους ανθρώπους! Κάποτε θα καταφέρουν να γίνουν ζώα!


Μέμα Σταθοπούλου













..:: Σκέψεις… ~ 20/6/2008 ::..



Αυτή την εβδομάδα, η Μέμα νιώθει κάπως έτσι:



Today I am Feeling....


Lovestruck!!
I'm in love, I'm in love, I'm in love!!
Need I say more?
I'm in LOVE! Nothing is getting me down today!


Και αφού πέρασε μια εβδομάδα περίπου από τις τελευταίες γκρίνιες της…


Και αφού επιτέλους αποφάσισε να βάλει μια τάξη με τις εργασίες της, τα διαβάσματά της, τις εξεταστικές της, κλπ.…


…κάποιος ήρθε να την «απασχολήσει».


Λένε να μην ανοίγεις την πόρτα αν δεν ξέρεις ποιος είναι. Πολύ που τ’ άκουσε η Μέμα αυτό! Αλλά λόγω δουλειάς και διαβασμάτων, πλέον δεν βλέπει συχνά ανθρώπους μέσα στο σπίτι… Μην ξεχνάτε ότι μένει μόνη της και δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω πιάσει να μιλάει με τους τέσσερις τοίχους… ή και μόνη της, χωρίς να απευθύνεται απαραίτητα στους τέσσερις τοίχους… δεν έχει τέτοια κολλήματα! Εκτός αν βρεθώ εγώ εκεί μέσα… για κακή μου τύχη… οπότε με αρχίζει… ξέρετε!


…οπότε… χτύπησε η πορτούλα της ένα ωραίο μεσημέρι και είπε να ανοίξει. Που να ‘ξερε ότι θα ‘βαζε φουρτούνες μες στο σπίτι της! Και τι τα θέλει αυτά, αφού έχει τόσα τρεξίματα; Εεε;;; εεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;


Άνοιξε τώρα όμως… πάει… Και ήταν κάποιος, που αν ακόμα η ίδια θυμάται καλά, γιατί γέρασε κιόλας, λέγεται «Έρωτας»!


Έρωτας;! Χμ…


Χμ…


Χμ…


Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Και αυτό το «κάτι» πρέπει να είναι η Μέμα. Πώς στην ευχή μπλέκεται κάθε φορά σε καταστάσεις που «την υπερβαίνουν»… δεν μπορώ να το καταλάβω! Πραγματικά! Λες και θέλει αυτή η κοπέλα να βασανίζει με σκέψεις τον εαυτό της! Δεν πάει στα εύκολα… πάει ντουγρού στα δύσκολα!!


Και σαν να μην φτάνει αυτό… με λιβανίζει από το πρωί ως το βράδυ με ένα τραγούδι… να δεις πώς το λένε… νομίζω είναι του Κοργιαλά και έχει τίτλο «Τα σημάδια σου»… αυτό πρέπει να είναι:



… Ποια σημάδια του κοριτσάκι μου? Ούτε που τον ξέρεις καλά καλά! Κάτσε διάβασε και μη με τρελαίνεις και μένα, που όχι μόνο με λιβανίζεις με το κομμάτι αυτό, αλλά έχεις κάνει ταπετσαρία ολόκληρη αυτόν τον Κοργιαλά! Και που το αφιερώνεις είπες;;;!!! Σε κάποιον… χμ… … … Καλά καλά! Δεν λέω! Μπααααα… ένα αστείο είπα να κάνω κι εγώ!


Λυπήσου με όμως! Δεν με σκέφτεσαι κι εμένα που μου έχεις πει να έρχομαι να γράφω αυτό το καταραμένο κείμενο κάθε τόσο! Δεν με σκέφτεσαι, που κάθομαι και ακούω ό,τι τρέλα σου κατεβαίνει στο κεφάλι???!!! Λυπήήήσου μεεεεεε…


Ένα θα πω εγώ… Καθηγητές σκεφτείτε τι εργασίες βάζετε στους φοιτητές!! Γιατί -εμμέσως πλην σαφώς- αυτές φταίνε! Αυτό θα πω και τίποτε άλλο, και κλείνω σήμερα με μια φωτογραφία, που το σπαστικό μου είπε να σας παραθέσω, μπας και καταλάβετε, λέει, την βλακεία που την δέρνει (το τελευταίο εγώ το λέω, όχι εκείνη χεχεχε)…



Τι να κάνω κι εγώ… ό,τι μου λέει κάνω! Γκρρρρρρρρ


Και στέλνε ρε άνθρωπε και εσύ μηνύματα και μην ξεχνιέσαι, γιατί ΕΜΕΝΑ αρχίζει μετά η Μέμα! Στέλνε να την απασχολείς μην με τρελάνει εντελώς! Λυπήσου με κι εσύ!!!!! Ααααα εδώ μέσα!!!!

























This site is © Copyright Mema Stathopoulou 2008, All Rights Reserved.
Website templates