Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

:: Υποθεση...Εργασια! :: {Μεμα Σταθοπουλου, 30/11/2007}



Ίσως πρόκειται για ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η κοινωνία σήμερα. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στις καθημερινές ανάγκες ενός ανθρώπου οι οποίες τον αναγκάζουν να εργαστεί, αλλά και στο γεγονός ότι συχνά οι σπουδές και τα πτυχία κάποιου καταλήγουν «στα σκουπίδια», καθώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος.


Υπάρχουν οικογενειάρχες και φοιτητές που πρώτη προτεραιότητά τους είναι η δουλειά. Γυναίκες μητέρες που προσπαθούν να ενισχύσουν με τον δικό τους τρόπο τα οικονομικά της οικογένειάς τους. Η ζωή είναι γεμάτη απαιτήσεις και δυσκολίες και χρειάζεται να παλεύει κανείς καθημερινά για να μπορέσει να τις προσπεράσει, αναγκασμένος πολλές φορές να κάνει περισσότερες από μία δουλειές, κλέβοντας χρόνο από κάτι περισσότερο σημαντικό για εκείνον.



Κάποιες οικογένειες επιλέγουν εργασίες πολλών ωρών προς εξοικονόμηση χρημάτων, ώστε να μπορούν να καλύψουν κάτι παρά πάνω από τις βασικές ανάγκες τους. Γονείς είναι εξαναγκασμένοι να εγκαταλείπουν για περισσότερες από 8 ώρες το σπίτι τους, ώστε να εξασφαλίσουν στην οικογένειά τους τα απαραίτητα. Αλλά και παιδιά μικρής ηλικίας -όχι σπάνια- εργάζονται από νωρίς, προτού καν ολοκληρώσουν το σχολείο ή τις σπουδές τους, ώστε να μοιραστούν τα οικονομικά βάρη με τους γονείς τους.


Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω ή συμμετέχω σε συζητήσεις ανάλογες με συνομηλίκους μου. Πολλοί θεωρούν πως οι νέοι δεν είναι συνειδητοποιημένοι ή πως αργούν να ωριμάσουν. Κι όμως, υπάρχουν νέοι που έμαθαν από μικρή ηλικία πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνει κανείς σήμερα με τις τόσες οικονομικές δυσκολίες και με τις απελπιστικές συνθήκες διαβίωσης. Αυτά τα παιδιά, γνωρίζουν ότι χωρίς να εργαστούν δεν μπορούν να απολαύσουν όσα ονειρεύονται. Ίσως ούτε καν τις σπουδές τους! Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι έφηβοι που ξέρουν πως έχουν να επιλέξουν μεταξύ σπουδών και εργασίας ή κάποιες φορές να συνδυάσουν και τα δύο. Και πράγματι το κάνουν όσο δύσκολο κι αν είναι! Ωστόσο, ο τομέας εργασία και η εύρεση αυτής αποτελούν έναν εξαιρετικά δύσβατο δρόμο.


Υπάρχουν εργασίες που απαιτούν πολλά πτυχία, τα οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκτήσει κανείς, όταν οι ανάγκες τις καθημερινότητας αυξάνονται ταυτόχρονα με τις απαιτήσεις. Από την άλλη, εργασίες πιο απλές καθιστούν τον ανταγωνισμό αναπόφευκτο με αποτέλεσμα να περιμένει κανείς "στην ουρά" μέχρι να επιλεγεί μεταξύ των υπολοίπων. Πρόσφατα από προσωπική εμπειρία διαπίστωσα ότι το να βρει κανείς εργασία είναι ιδιαίτερα δύσκολο και όχι σπάνια αδύνατο. Μετά από 6 μήνες αναζήτησης κατάφερα να επιλεγώ μεταξύ άλλων για συνέντευξη σε εταιρία τηλεπικοινωνιών. Ακόμα και μετά τη συνέντευξη όμως, περάσαμε όλοι οι υποψήφιοι από καθημερινές εξετάσεις, οι οποίες διήρκεσαν δύο περίπου εβδομάδες και θα έκριναν τελικώς αν θα παραμέναμε ή όχι στην εταιρία όπου θα εργαζόμασταν ως υπάλληλοι. Αυτό σημαίνει πως ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που ακόμα και αν επιλεγεί κάποιος μεταξύ πολλών σε μια δουλειά, πρέπει ακόμα και τότε να περάσει από πολλές δοκιμασίες οι οποίες θα κρίνουν την επαγγελματική του πορεία στο χώρο εκείνο. Όλα αυτά μας δίδαξαν πόση πολλή υπομονή πρέπει να έχει κανείς αλλά και πόσο αποδοτικός οφείλει να είναι προσπαθώντας καθημερινά να ενημερώνεται, να μελετά, να προσπαθεί, να βελτιώνεται και να αγωνίζεται. Πόσο χρόνο έχει όμως ένας φοιτητής, ένας απλός άνθρωπος ή ένας οικογενειάρχης για να τα κάνει όλα αυτά;


Η μητέρα δύο παιδιών που εργαζόταν μαζί μου στην ίδια εταιρία, διέθετε 8 ώρες καθημερινά στη δουλειά - πολλές φορές και περισσότερες λόγω υπερωριών. Αυτές τις ώρες έλειπε από τα παιδιά της και την οικογένειά της. Είναι μητέρα, γυναίκα και εργαζόμενη που προβληματισμένη μου δήλωσε πως αναγκάστηκε να βρει εργασία για να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο από όσα εκείνη έζησε και κάτι λιγότερο από όσα εκείνη ίσως στερήθηκε. Ο φοιτητής που εργαζόταν επίσης μαζί μου στην ίδια πάλι εταιρία, συνήθιζε έως τώρα να κάνει δύο δουλειές μέσα σε ένα 24ωρο από τα δεκατέσσερά του, προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Κατάφερε μέσα από δυσκολίες να τελειώσει το Λύκειο, αλλά με απογοήτευση παραδέχτηκε πως δεν πρόλαβε να ονειρευτεί και να ζήσει μια φοιτητική ζωή, γιατί οι ανάγκες και τα προβλήματα δεν του το επέτρεψαν. Έπειτα από 14 χρόνια σχεδόν και κουρασμένος από τις δυο εργασίες που έκανε καθημερινά, βρέθηκε σε αυτή την εταιρία ώστε να βγάζει τα προς το ζην, με βασικό μισθό τα 700 ευρώ σχεδόν το μήνα. Ακόμα μια εμπειρία όμως, στον ίδιο χώρο εργασίας από κάποιον συνάδελφο ο οποίος είχε στα χέρια του πτυχίο ψυχολογίας, αλλά πάραυτα εργαζόταν στον τομέα εξυπηρέτησης πελατών της συγκεκριμένης τηλεφωνικής εταιρίας, δείχνει πως άνθρωποι σαν αυτούς τους τρεις κυκλοφορούν κατά χιλιάδες έξω, οι οποίοι αγωνίζονται καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να αναγνωρίζονται τα πτυχία τους, τα οποία μάλλον έχουν καταλήξει να διακοσμούν τους τοίχους του σπιτιού τους, όπως οι ίδιοι δηλώνουν.


Στην ίδια περίπου μοίρα με όσα πιο πάνω ανέφερα είναι και πολλά μικρά παιδιά παγκοσμίως. Εξαναγκασμένα να ζουν τη βιαιότητα και παράνοια των γονιών τους, δουλεύουν σκληρά από τα 10 τους χρόνια, αδύναμα να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και να απολαύσουν την αθωότητα της ηλικίας τους. Μάλιστα με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας τον περασμένο Ιούνιο (12η Ιουνίου) έγινε μια σχετική έρευνα της UNICEF στη χώρα μας και τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Η έρευνα απέδειξε ότι το 45,5% των παιδιών των οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα αναγκάζονται να εργάζονται από πολύ μικρά, ενώ το 34% περίπου των Ελλήνων, δήλωσαν πως γνωρίζουν ή πως έστω έχει πέσει στην αντίληψή τους περιστατικό παιδικής πορνείας. Η ίδια έρευνα έδειξε ότι στη χώρα μας η παιδική εργασία και πορνεία αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία 10 χρόνια.


Τι να πει λοιπόν κανείς όταν «οι μεγάλοι» της κοινωνίας, των κυβερνήσεων και των οικογενειών δεν συνειδητοποιούν τι πράττουν και πού έχει φθάσει το επίπεδο ζωής σήμερα. Αν οι δυσκολίες είναι τόσες πολλές και μια οικογένεια δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, τότε είναι αναμενόμενο να λαμβάνουν χώρα τέτοια περιστατικά. Το ζήτημα είναι να δούμε τι είναι εκείνο που φταίει και τι μπορούμε να κάνουμε. Το να αναγκάζεται ένας άνθρωπος να κάνει δυο δουλειές ώστε να συντηρεί την οικογένειά του, το να προσπαθεί ένας φοιτητής να σπουδάζει και να εργάζεται ταυτοχρόνως, το να έχει κοπιάσει κάποιος τουλάχιστον 4 χρόνια για ένα πτυχίο χωρίς τελικά να του χρησιμεύει κάπου, το να βάζει ένας γονιός το παιδί του να δουλεύει σκληρά από μικρή ηλικία ή να το «πουλάει» ώστε να εξασφαλίζει τα χρήματα που επιθυμεί, σίγουρα δεν είναι γεγονότα που μας κάνουν περήφανους, αλλά μάλλον προβληματικούς.