Πολιτικά: 
Συναισθήματα... 
:: Στοιχειωνει κι η ψυχη μαζι με τα ονειρα μου... :: {Μεμα Σταθοπουλου, 20/6/2008}
...για κάποιον άγνωστο...
Σαν πέφτει η νύχτα, όλα όσα με στοιχειώνουν γυρνούν ξανά. Και χάνομαι μακριά όπως κάθε βράδυ. Να ψάχνω να βρω όσα -άδικα- μου παίρνει το σκοτάδι. Όσα δεν προλαβαίνω να πάρω μαζί μου, όσα δεν προλαβαίνω ποτέ να ονειρευτώ...
Και τότε, οι μάγισσες εκείνες που μου κλέβουν τη χαρά, γυρνάνε πάλι και μου φωνάζουν δυνατά, θαρρείς για να μου αρπάξουν τις σκέψεις μου. Όλα όσα σφιχτά βαστάω μέσα μου για σένα. Για να έρθει εκείνη η άγια νύχτα, χωρίς τα φαντάσματα τα τωρινά, εκείνη η νύχτα που θα σε αγαπάω πιο δυνατά κι απ΄το Θεό, τη νύχτα που θα σου φωνάζω με όλο μου το πάθος «Σ’ ΑΓΑΠΩ», για να έρθει ετούτη η ώρα λοιπόν και να σε σφίξω δυνατά επάνω στο κορμί μου, να μοιραστώ όσα βαραίνουν την ψυχή μου, όσα πίκρα μου δίνουν, όσο κρατάει τούτη η ζωή μου!
Κι εσύ σαν φως φωτίζεις μια στιγμή κι έπειτα χάνεσαι. Σαν σκιά που ψάχνει τη φωλιά της, που δεν έμαθε το φως να κοιτάζει στα μάτια, βαθιά, που δεν ξέρει τι θα πει αγάπη, τι θα πει να αρχίζεις από το μηδέν ξανά. Κι αυτή η σκιά με συντροφεύει παντού και με ζαλίζει σα να ποθεί να μου κλέψει και το τελευταίο δάκρυ, την τελευταία εκείνη σταγόνα δροσιάς και έρωτα που θα χάσω μόνο για σένα.
Κι αυτή η στιγμή που γίνεσαι φως είναι τόσο δα μικρή, σαν το φεγγάρι όπως το κοιτάζει η γη. Κι αν σε πάρω κοντά μου σ’ εκείνα τα ταξίδια, ξέρω πως θα δεις τον κόσμο τόσο μικρό, τόσο μαύρο, τόσο σκοτεινό, που θα θες να γυρίσεις πίσω ξανά. Και πάλι σ’ εκείνη την άχαρη, την τόσο πικρή και άψυχη φωλιά. Άραγε τόση δα αγάπη έχεις μόνο! Τόσο λίγο μπορείς να αγαπάς!
Κι έμεινα εδώ, να περιμένω. Και νόμιζα για μια στιγμή πως είσαι μαζί μου, στο ίδιο ταξίδι εσύ ζωή μου! Μα όνειρο ήταν και πάει. Και το πρωί θα το βρω ξανά να με κοιτάει. Και τίποτα πια δεν θα ‘χω να πω, γιατί θα έχω χάσει την πιο όμορφη αγάπη. Κι έβλεπες τον έρωτα σαν δάσος πυκνό, σαν πουλί αγέρωχο ψηλά στον ουρανό, σαν άστρο μονάχο του στη νύχτα εκεί ψηλά και δέος σε έπιανε σαν μ’ άγγιζες δειλά.
Και πίστεψα η τρελή σε όλα όσα είπες. Σε όλα όσα ένιωσες και όλα όσα δεν είδες. Εκείνα που ονειρεύτηκα σε σένα να τα δώσω, εκείνα που τα πόθησα κι εσύ δεν ξέρεις πόσο! Εκείνα που περίμενα, αγάπη για να νιώσω, εκείνα που δεν πρόλαβα ποτέ να τα τελειώσω.
Και χάθηκες το βράδυ αυτό μαζί με όλα όσα υποσχέθηκες. Με την σκέψη εκείνη που τόσες φορές μου είπες. Με τα λόγια που πεισματικά κρατώ, που είχες γράψει ΒΑΘΙΑ «ΕΔΩ», με όλα εκείνα που σου φώναζαν τόσο καιρό... «Σ’ ΑΓΑΠΩ»!!!
Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
πόσο πολύ σ' αγάπησα!
ποτέ δε θα το μάθεις...
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης,
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά.
Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις.
κι αν δεν προσμένεις να με δεις,
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις...
Εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή...
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή!
Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις!
